قيامهاى علويان و دعوت براى رضا از آل محمد(ص) - زندگانی تحلیلی پیشوایان ما ائمه دوازده گانه (ع) نسخه متنی

قيامهاى علويان و دعوت براى رضا از آل محمد(ص)

ديگر از نگرانيها و وحشت فرمانروايان،شورش علويان بود.ازين روبود كه عباسيان در برابر آن،
موضعى قاطعانه ميگرفتند تا پيش از آنكه رشديابد و گسترش پيدا كند،آنرا در نطفه خفه
كنند و بقاياى آنرا تعقيب نمايندتا از دست آن آشوبها رهائى يابند.بديهى است كه اين چاره
گرى و جلوگيرى،با همه وسايل قهر آميز و سركوبى وحشيانه صورت ميگرفت.

درين نظرگاه كينه آميز نسبت به علويان،يعنى حركت ضد علوى،بين خليفه و فرمانده و وزير
و ساير بندگان و تركان كه در آن اوقات در سامره پايتخت عباسيان پر بودند،تفاوتى وجود
نداشت.چنانكه طبقه ذينفع وبرخوردار از همه امتيازهاى طبقاتى و همه فرماندهان و
متنفذان كه اعلام صلح و جنگ در دست آنان بود نيز در آن حركت ضد علوى مانند
ديگران بودند.

در آن هنگام،دولت عباسيان به علت سياست ظالمانه خود دچار ناتوانى و پاشيدگى و
گسيختگى شده بود و از اندك جنبش علويان به وحشت در مى افتادو از سايه آنان نيز بهراس
گرفتار مى آمد.ازين روى،در مقابل آنان روشى خشن پيش مى گرفتند و شورشيان را به بدترين
عقوبت مى آزردند.

شورشيان علوى اگر در خود احساس قدرتى ميكردند و پيروانى فراهم مى آوردند،در
مى يافتند كه بايد برنامه اى تهيه كنند و نقشه اى طرح نمايند تابر ضد حكمرانان فاسد و
منحرف خروج كنند.بيشتر شورشها با شعار-«رضا از آل محمد»-مردم را فرا ميخواندند و
منظورشان از آن شعار،بهترين شخص از آل محمد(ص)بود و به اعتقاد آنان كسى بهتر از
حضرت امام هادى(ع)وجود نداشت.

شورشيان با آن شعار همه گير و گسترده،روش جنگى جالبى بكارمى بردند تا بتوانند نام امام
را پنهان دارند تا اگر انقلابيان شكست خوردند،امام در برابر دستگاه حاكم،در موضع اتهام و
گرفتارى قرار نگيرد.و خوب ميدانستند كه امام(ع)زير نظر جاسوسان و خبر چينان دولتى
قرار دارد و اگربر ضد حكومت،به ايجاد عصيان و تمرد متهم گردد ممكن است بقتل برسد.

بارها به اين حقيقت اشاره كرده ايم و به تاكيد گفته ايم كه امامان(ع)،مبارزه مسلحانه و
روياروئى مستقيم را با حكومت وقت به شورشيان علوى محول ميكردند تا وجدان و اراده امت
را بر انگيزند و آنان را بر ضد انحراف دولت به مقاومت آموخته كنند.آنان با فداكارى مستمر و
پيوسته مى كوشيدندتا وجدان و اراده اسلامى را از سقوط نگاه دارند.

امامان(ع)،مخلصان و طرفداران خود را پشتيبانى ميكردند اما به صورت مستقيم يا از
گذرگاه تعليماتى كه در دل افراد پايگاههاشان مؤثر واقع ميشد و آنان را وادار ميكردتا عليه
دولت دست به عصيان مسلحانه زنند.

اما به جهت تنگى مجال و مقال نمى توان وارد اين بحث شد كه همه شورشيان علوى بر اساس
آگاهى اسلامى در تطبيق احكام اسلام و زير رهبرى امام معصوم دست به شورش مى زدند يا
نه.اما عقيده شايع اين بود كه هدف بيشتر آنان همان بوده است. ⁽¹²⁾