در كتاب تاريخ غيبت صغرى ديديم كه حضرت مهدى & به محمد بن ابراهيم بن مهزيار فرموده است:(اى فرزند مهزيار, پدرم ابامحمّد (امام عسكرى &) با من پيمان بسته با مردمى كه مورد غضب خداوند قرار گرفته اند و نفرينشان كرده و در دنيا و آخرت خوار و ذليلشان نموده است و عذاب دردناك برايشان مقرر ساخته, همسايه نشوم. هم چنين به من دستور داده كه جز در دامنه هاى صعب العبور كوه ها و خرابه هاى شهرها جايى سكنا نگزينم …) .اين روايت دلالت دارد بر اين كه جايگاه حضرت مهدى & در بيابان ها و صحراهاى دوردست است و اين مطلب, هم در دوران غيبت صغرى و هم در غيبت كبرى بوده است, و با هر دو نظريه درباره غيبت سازگار مى باشد. اما قبلاً يادآور شديم كه اين مطلب اگرچه به خودى خود محتمل است ولى با بسيارى از روايات ديگر كه دلالت بر وجود و حضور آن حضرت در مكان هاى ديگر دارد مخالف است, كه مهم ترين آن ها روايات مشاهده است در دوران غيبت صغرى و كبرى, مگر اين كه فرض كنيم كه آن حضرت & با اعجاز بدان جاها رفته است, كه نيازى به چنين فرضى نداريم, زيرا معجزه به هنگام اتمام حجت اقامه مى شود و در اين جا نيازى بدان نيست .
لطفا منتظر باشید ...
