مبانی نظری تزکیه جلد 1

>
حضرت اراده كرده است، از افق درك ما و امثال ما بسيار بالاتر مى‏باشد.

از اين بيان بخوبى استفاده مى‏كنيم كه به مقام ذات هيچ گونه راهى نيست، نه عقل و فكر را، نه وهم را، و نه كشف و عيان را، و نيز، نه اشاره عقلى را، و نه اشاره وهمى را.

حتى اگر عقل و عشق همگام باشند، و با بلند پروازيهاى خود بخواهند به سوى مقام ذات اوج بگيرند،راه به جايى نبرده، به حيرت افتاده، و بر عجز و قصور خود در اين ميدان با كمال شرمسارى اعتراف كنند.

(حافظ)

اهل دعا در مقام دعا، اهل عبادت در مقام عبادت، اهل ذكر در مقام ذكر، ارباب سلوك در مقام سلوك، و ارباب حوايج در مقام سؤال، همه و همه به ذات غيبى حق در مظاهر اسماء او روى مى‏آورند، و از طريق اسماء او به ذات او متوجه مى‏شوند، و به عبارتى، ذات حق را با اسماء مى‏خوانند.

وقتى كسى به سوى ذات غيبى متوجه مى‏شود، با تعينى از تعينات اسمى و وصفى به سوى «ذات» روى مى‏آورد، اگر چه اين تعين، تعين بى تعينى باشد كه به جاى خود نوعى تعين بوده، و همان مقام «احديت» است ؛ قل ادعوا الله او ادعوا الرحمن أياً ماتدعوا فله الاسماء الحسنى. [1]