مبانی نظری تزکیه جلد 1

ارباب معرفت و سالكان دردمند را به تدبر و تعمق در اين كريمه مباركه توصيه مى‏كنيم كه مى‏فرمايد:

«يهدى به الله من اتبع رضوانه سبل السلام ويخرجهم من الظلمات الى النور باذنه و يهديهم الى صراط مستقيم». [1] يعنى: «خداى متعال به وسيله قرآن كسانى را كه تابع و طالب رضوان او هستند به «راههاى سلام» هدايت مى‏كند، و آنان را از ظلمتها نجات مى‏دهد و به عوالم نور مى‏رساند، و به صراط مستقيم مى‏اندازد».

اين آيه به وضوح مى‏گويد، خداى متعال به تابعان رضوان و طالبان آن، يعنى به سالكان صادق و دردمند نظر خاص دارد، و آنان را به وسيله قرآن به راههايى كه به سلامت به سوى مقصد مى‏برد هدايت مى‏فرمايد، و باهدايتهاى خود آنان را از ظلمتهاى حاجب رها ساخته، و به صراط مستقيمى كه به جوار جناب او، و به منزل رضوان منتهى مى‏گردد مى‏اندازد.

هدايت شدن آنان به «راههاى سلام» به اين معنى است كه خداى متعال از طريق اشارتهاى قرآنى به آنان در منازل مختلف سلوك عبودى مى‏فهماند كه چه بايد بكنند و چه بايد نكنند،چگونه بايد باشند و چگونه نبايد باشند، تا اين سفر را به سلامت به آخر برند، و از آنچه مانع موفقيت آنان است، و يا به سوى خسران يا هلاكت سوق مى‏دهد محفوظ وسالم باشند. (دقت شود).

اين حقيقت را مى‏دانيم كه به سلامت راه بردن به جوار قدس حضرت محبوب به هيچ وجه كار آسانى نيست، و اگر چنين هدايتها و دستگيريها نباشد، كسى راه به سوى مقصد نخواهد برد. نظر كارساز و هدايتهاى راهگشاى حضرت مقصود است كه مشكل را حل مى‏كند، و به قول حافظ:

خلاصه كلام، فهم اين معنى كه وظايف اين مرتبه واقعاً وظايف عبودى است در مقام عبوديت، و ترك آنها هم واقعاً جرم و خطا و به عبارتى «گناه» است، كارساده‏اى نيست و هر كسى اين فهم و درك را ندارد، و موهبتى است از خداى

[1]. سوره مائده،آيه 16.