مبانی نظری تزکیه جلد 1

و گويى مقصود از اين مهلت را درست به عكس آنچه قرآن گفته است فهميده‏ايم، يعنى تمتع چند روزه از متاع دنيا، و سپس خسران دايم!!. و به عبارتى، گويى حيات محدود دنيوى را كه به عنوان «مهلت» براى مقصودى معين به ما داده شده، از اساس به اين عنوان نفهميده، و بلكه خود آن را به صورت «مقصود» دانسته‏ايم.. و اين خود كافى است كه در بقيه محاسبات نيز راه غلط در پيش بگيريم، آن چنان كه مى‏بينيم.

عبوديت، و به عبارتى، مجاهدت فى الله را در حاشيه زندگى قرار دادن، و به صورت يك امر جنبى يا جانبى با آن برخورد كردن، كه دامنگير من و تو، واكثر مؤمنين مى‏باشد، از همين معنى سرچشمه مى‏گيرد كه حيات دنيوى را «مقصود بالذات» تلقى كرده‏ايم، و نه به صورت «مهلت» براى بازگشت به موطن، و مسارعت در آن.

(دقت شود).

در قرآن كريم به وضوح مى‏خوانيم كه مى‏فرمايد:

«و ما خلقت الجن و الانس الا ليعبدون». [1] اين كريمه مباركه با صراحت كامل مى‏گويد، منظور از خلقت جن و انس فقط عبوديت است. و اين معنى جز اين حقيقت را در بر نخواهد داشت كه همه لحظات عمر دنيوى، و همه آنچه در اختيار انسان قرار داده شده است بايد در عبوديت بكار برود، و در جهت بازگشت به حضرت معبود قرار بگيرد - البته عبوديت به معنى صحيح و جامع و در همه ابعاد، و نه به معنى ناصحيح و ناقص و در بعضى ابعاد -.

تك تك تعابير اين آيه را خوب دقت كن، و سپس در مجموع آن به تعمق بپرداز، و بعد ببين چه نتيجه مى‏گيرى، وپيام آن چيست؟!. سخن آيه در اين است كه اصل خلقت من و تو و هر انسانى براى عبوديت است، و اول و آخر وجود دنيوى ما براى همين منظور. در اين صورت، پر واضح است كه لحظه‏ها و ساعتها چگونه بايد بگذرد.

تبارك الله از اين ره كه نيست پايانش:

آيه‏اى كه ذكر شد يكى از آيات است، و مطلب اين نيست كه فقط همين آيه

[1]. سوره ذاريات، آيه 56.