بنده ي آزاد
بگذار که با گريه خود شاد بمانم
آنم که چو ويران شوم
آباد بمانم
در بال و پر خود زدم آتش که
بسوزم زان پيش که در پنجه ي صياد بمانم
من نام خود از دفتر ايام زدودم
چون نيستم آن قصه که در ياد
بمانم
ناشادي ما گر سبب شادي غيرست
شادم که بمانم من و ناشاد بمانم
جز بر کرم دوست نيازي به کسم
نيست
اين گونه شدم بنده که آزاد بمانم