11) شعر ابو نواس - کرامات العلویه نسخه متنی

11) شعر ابو نواس

ابو نواس شاعر معروف قرن دوم هجرت شاعر دربار هارون الرشيد (شاعر زن و شراب، شاعر و غوغاگرى كه دنياى ادب را در عربستان بهم پيچيده بود. شاعرى كه جز بخاطر شهوت و لذت و جز در بهاى سيم و زر سخن نمى گفت.)

روزى در محفلى از آقااميرالمؤمنين على عليه السلام ياد كرد و آهى كشيد وگفت: يا على.

شخصيتهائى كه درآن مجلس (با حسن بن هانى يعنى ابو نواس) همنشين بودند، بياد آقا اميرالمؤمنين على عليه السلام تكانى خوردند و هر كدام به اندازه ذوق و شوقى كه داشتند از ابوالائمه حضرت على عليه السلام تمجيد و تقديس كردند.

در اين هنگام گوينده اى به ابو نواس گفت تو كه در انشاء اشعار، كار را به سحر و اعجاز كشانيده اى نمى خواهى از آقا على عليه السلام ياد كنى. نمى خواهى به ثناى على عليه السلام لب بگشائى

راستى يا ابو نواس در حق على مديحه اى نخواهى ساخت

ابو نواس اندكى فكر كرد و در آن هنگام اشعار ذيل را ارتجالا سرود:

آنچه ابو نواس گفت:

گفته شد كه (على عليه السلام) را به شعر ستايش كن، ستايش آقا عليه السلام لهيب قلب را فرو مىنشاند.

گفتم درباره اين مرد چه بگويم كه: مردم خردمند را ابتدا به حيرت و بعد به عبادت خود وا داشت.

رسول اكرم صلّى الله عليه وآله وسلّم به ما چنين فرموده، در شب معراج هنگامى كه به آسمان ها عروج كردم،.

پروردگار متعال بر شانه ام دستى گذاشت، كه قلب من از دست خدا آرامش خود را باز يافت،

و آقا على عليه السلام در روز فتح مكه در خانه كعبه، بر همانجا پاگذاشت كه پروردگار من دست خود را نهاده بود.