7) دوستى على عليه السلام - کرامات العلویه نسخه متنی

7) دوستى على عليه السلام

رسول خدا صلّى الله عليه وآله وسلّم فرمود:

اگر تمام خلق بر دوستى على عليه السلام جمع مىشدند (و با دوستى على عليه السلام از دنيا مىرفتند) خداوند دوزخ را نمى آفريد. آرى جهنم براى دشمنان على عليه السلام است.

مى پرسيد پس دوستان آقا على عليه السلام كه با گناه از دنيا رفته اند چه مىشود؟

پاسخش آنستكه اولا دوستان آقا على عليه السلام با توبه مىميرند و خود حب على عليه السلام موجب با توبه رفتن از اين عالم است و ثانيا اگر بر فرض آلوده از اينجا رفت در برزخ پاك مىشود.

روايت مشهور نبوى صلّى الله عليه وآله وسلّم را شنيده ايد كه دوستى على عليه السلام حسنه اى است كه با آن هيچ گناهى ضرر نمى زند و دشمنى على عليه السلام گناهى است كه هيچ حسنه اى با آن سودمند نمى باشد.

البته وجوه متعددى در معنى آن حديث شريف است كه محقق قمى در جامع الشتات نقل كرده است هر كه خواست مراجعه كند.

دوستى على عليه السلام نعمتى است كه در هر دلى باشد گناه با آن دوستى ضرر نمى زند و دشمنى آقا على عليه السلام بلا و مصيبتى است كه هر چه هم حسنه از صاحبش سر بزند بكارش نمى خورد.

دوستى على عليه السلام موجب پاكى از گناهان مىشود، اگر گناهانش هم زياد باشد در برزخ مقدارى از محبوب محجوب مىماند. تا گناهانش چقدر باشد. اگر بر فرض به قيامت كشيد و به جهنم رفت، بالاخره دست على عليه السلام او را مىگيرد و بيرونش مىآورد.

محقق قمى مىفرمايد: خلود در جهنم يعنى هميشه در آتش ماندن، براى غير دوستان على عليه السلام است و شايد معنى حديث هم همين باشد كه با دوستى على عليه السلام هيچ گناهى او را هميشه در جهنم نگه نمى دارد، ضررى كه موجب خلود در آتش باشد ندارد هر چند بعد از سيصد هزار سال عذاب باشد.