حيات جاويد - مفخر شرق نسخه متنی

اگر رمز حيات آگهى، مجوى و مگير
به خود خزيده و محكم چو كوهساران زى
چو خس مزى كه هوا تيز و شعله بيباك است

شبى زار ناليد ابر بهار
درخشيد برق سبك سير و گفت
ندانم به گلشن كه برد اين خبر
سخنها ميان گل و شبنم است

ساحل افتاده گفت گر چه بسى زيستم
موج ز خود رفته‏اى تيز خراميد و گفت
هستم اگر مى‏روم، گر نروم نيستم

ما كه اندر طلب از خانه برون تاخته‏ايم
علم را جان بدميديم و عمل ساخته‏ايم

اى برادر من تو را از زندگى دادم نشان
خواب را مرگ سبك‏دان، مرگ را خواب گران

جز عشق حكايتى ندارم
از جلوه علم بى‏نيازم
سوزم گريم تپم گدازم