گفت كه حدوث ابدى، خلاقيت ابدى نيست بلكه تكرار ابدى است.اكنون ما در وضعى هستيم كه معناى واقعى معارضه فكرى اسلام را با فلسفهيونان مىتوانيم درك كنيم.توجه به اين حقيقت كه اين معارضه صرفاً ناشى از علاقه روحانى و الهى است، نشان مىدهد كه با وجود آن طبقه از كسانى كه ميل داشتند اسلام را در پرتو فكر يونانى تعبير و تفسير كنند روح مخالفت قرآن با مكتب قديم، روشن و صريح جلوهگر شد. حالا بايد يك سوء تفاهم عنيفى را كه باعث نشر كتاب انحطاط غرب تأليف اشپنگلر شده است و هر كسى آن را مىخواند، برطرف كنيم.دو فصل از اين كتاب به بحث درباره مسئله فرهنگ عرب (اسلام) تخصيص داده شده است و مؤلف در ضمن اين بحث اظهار مىدارد كه فرهنگ عرب (اسلام) سهم بسيار مهمى در تاريخ فرهنگ آسيا دارد.مندرجات اين دو فصل، مبتنى بر يك سوء تشخيص از ماهيت اسلام است كه به عنوان يك جنبش مذهبى تلقى شده است و سوء تشخيص ديگر آن مربوط به فعاليت فرهنگى است كه مولود آن جنبش بوده است.نظر و تز عمده اشپنگلر اين است كه هر فرهنگى ارگانيسم مخصوص به خود دارد و هيچ گونه نقطه تماسى با فرهنگهايى كه از لحاظ تاريخ مقدم يا مؤخر از آن است ندارد. در حقيقت مطابق گفته او هر فرهنگى خصوصياتى دارد و براى نظر و تحقيق درباره اشياء، طريق خاصى اختيار مىكند كه اين طريق به هيچ وجه در دسترس اشخاص ديگرى كه فرهنگ متفاوتى دارند نيست.اين مؤلف درعين تشويش و اضطراب خاطرى كه دارد، مىخواهد اين ادعا را مدلل كند. رشته انبوهى از واقعات و تعبيراتى را براى نشان دادن اينكه روح فرهنگ اروپايى از هر جهت آنتىكلاسيك(56) يعنى مخالف مكتب قديم است، جمعآورى مىكند و مىگويد كه اين روح آنتى كلاسيك فرهنگ اروپايى، از هر جهت مديون نبوغ مخصوص اروپايىهاست و هيچگونه الهامى در اين باره از فرهنگ اسلام نگرفته است، زيرا به عقيده اشپنگلر فرهنگ اسلام از جهت روح و از لحاظ مميزات و خصوصيات فرهنگى مجوسى است. به عقيده من نظر اشپنگلر درباره روح فرهنگ جديد اروپا كاملاً صحيح است و من در ضمن ايراد اين خطابهها سعى كردهام تا روشن كنم كه روح مخالفت عالم جديد با سبك قديم در حقيقت از معارضه اسلام با فكر يونانى سرچشمه گرفته است. بديهى است اشپنگلر چنين نظرى را قبول ندارد، زيرا اگر روشن كردن اين مطلب امكانپذير باشد كه مخالفت روح فرهنگ جديد با مكتب قديم، مديون الهامى است كه بلافاصله از فرهنگ سابق گرفته است، مثل اين است كه تمام ادعاى اشپنگلر راجع به استقلال كامل متقابل رشد و پيشرفتهاى فرهنگى، بىاساس و پوچ از كار درآيد.تأسف من از اين است كه تشويش و اضطراب خاطر اشپنگلر در ايجاد اين تز موجب آن شده است كه نظر وى درباره اسلام، از درك اين معنى كه اسلام عبارت از يك نهضت فرهنگى است به كلى منحرف شده است. مقصود اشپنگلر از اصطلاح فرهنگ مجوسى اين است كه فرهنگ مشتركى كه به نام دسته اديان مجوسى شناخته مىشود ناشى از اديان يهودى و مذهب كلدانى قديم ومسيحيت اوليه و كيش زردشتى و اسلام است.اينكه قشرى از مجوسيت بر پيكر اسلام عارض شده است انكار نمىكنم. در حقيقت منظور عمده من در اين خطابهها اين بوده است كه منظره يا دورنمايى از روح اسلام را قبل از آنكه با رهايى از مجوسيت كه به عقيده من بر اسلام تحميل شده است [و همانا اشپنگلر را گمراه كرده است] تثبيت كنم بىاطلاعى اشپنگلر از فكر مسلمان درباره مسئله زمان و همچنين طريقى را كه مفهوم كلمه من به عنوان يك مركز آزاد آزمايش و بصيرت، در اصطلاح تجربه و آزمايش مذهبى در اسلام توضيح داده شده است بسى تعجبآور و دهشتناك است.اشپنگلر به جاى استفاده از پرتو فكر تاريخى و بصيرت و تجربه مسلمان ترجيح مىدهد كه قضاوتش را بر پايه عقايد عاميانه از قبيل اصطلاحات (اولالزمان و آخرالزمان) پايهگذارى كند، بنابراين ملاحظه مىكنيد كه مردى با آن همه معلومات كه اندوخته است از ضربالمثلها و اصطلاحات شرقى از قبيل:(چرخ زمان، و هر چيزى زمانى دارد) استمداد مىگيرد و اين مقوله، حرفها را دليلى قرار مىدهد بر اينكه اسلام طرفدار قضا و قدر و سرنوشت است. 56- Classic Anti.
لطفا منتظر باشید ...
