در دوازده مورد در قرآن ظلمت و نور - كه كنايه از كفر و ايمان است - باهم به كار رفته، ولى ظلمت با لفظ جمع و نور به لفظ مفرد آمده است. شايد نكته آن اين است كه، نور معنوى (ايمان) همواره يك هدف را تعقيب مى كند، و هدف در آن جا خدا و دستورات اوست، ولى ظلمت و كفر، الحاد و نفاق، در عين اين كه همگى انحراف از حق است، انسان را به سوى هدف واحدى سوق نمى دهند؛ هر دسته اى براى خود اهوا و تمايلات و اهداف و اغراضى دارد، هر گروهى براى خويش بتى دارند و خدايى، و هركدام خط سير جداگانه اى دارند. چنان كه مى فرمايد:.(أَرْباب مُتَفَرِّقُونَ خَيْر أَمِ اللّهُ الْواحِدُ الْقَهَّارُ؛(2).خدايان مختلف و متفرق خوب است يا خداى يگانه غالب).
لطفا منتظر باشید ...
