ورود به دير و صومعه يك نوع عهد و پيمان با خدا بود كه از گناهان بپرهيزند و خود را وقف برطاعت نمايند ولى بيشتر آنها اصولى را كه متعهد شده بودند زير پا مى نهادند و به تعبير قرآن: (فَمارَعَوْها حَقَّ رِعايَتِها). پيمان شكنى و زيرپا نهادن شرايط اين پيمان معناى وسيعى دارد كه روايات و تاريخ به برخى از آن اشاره نموده اند.ابن مسعود از پيامبر نقل مى كند: از جمله پيمان شكنان كسانى هستند كه به من ايمان نياورده و نبوت مرا تصديق نكردند. آنان براى حفظ آيين مسيح به غارها پناه برده و در انتظار آيين من به سر مى بردند و با خدا پيمان بسته بودند كه گرد گناه و سركشى نگردند؛ چه گناهى بالاتر از تكذيب پيامبر آسمانى است!(17).مصداق ديگر اين معناى وسيع (زير پا نهادن شرايط نذر) همان بى عفتى هايى است كه در ميان راهب ها و راهبه ها بوده و هست. دسته اى كه حيوانات ماده را به دير راه نمى دادند كه مبادا هوس ازدواج در مغز آنها پديد آيد، ناگهان آن چنان پرده را دريده و مرزها را شكستند كه روپوتر مى نويسد: من تنها درسال 1563 به 120 دير سرزدم در مجموع آنها 426 راهب و 160 راهبه و 199 كنيز و55 زن شوهر دار و443 كودك ديدم (دقت كنيد اين كودكان قانونى! راجع به كسانى است كه با خدا پيمان بسته بودند كه تا دم مرگ ازدواج نكنند). سپس مى نويسد: من اگر اوضاع ديرها را بگويم شما تصور خواهيد نمود كه من از اماكن فساد و در باره زنان آلوده سخن مى گويم در صورتى كه من در باره دختران پاكدامن كه براى عبادت خدا به اين نقطه مقدس آمده اند سخن مى گويم؛ ولى متأسفم كه ديرهاى مذهبى امروز به صورت مجامع آلوده در آمده و يك مشت جوان بى بند و بار، كه جز اشباع غريزه جنسى هدفى ندارند، در آن جا گرد مى آيند.اين وضع اسفناك منحصر به اين قرن نيست، بلكه در تمام قرون، بى عفتى هاى زيادى در ميان راهبه ها و راهب ها وجود داشته است؛ و براى جلوگيرى از اين كارها سران ديرها تصويب كرده اندكه مرتكبين را دونيم كنند و يا با هم زنده به خاك بسپارند.(18).غالباً راهبه ها را آن دسته تشكيل مى دادند كه شوهران و پسران، از آنها دلِ خوشى نداشتند و آنها را به يكى از ديرها روانه مى كردند و در 458 ميلادى امپراتور ماژوريان از ورود اجبارى دوشيزگانى كه درخانه مانده بودند جلوگيرى كرد. واكنش اين گونه رهبانيت كه به زور و اجبار بود، همان هرزگى هاى زيادى است كه در طى قرون گذشته از آنها مشاهده مى شده است تا آن جا كه سر اسقف ها، اسقفان و كشيشان و پيران دير را مأمور كرد كه راهبه ها را از اعمال منافى عفت باز دارند و اسقف شارتر (1015 - 1035) اطلاع داد كه راهبه هاى صومعه (سن فارا) به فحشا اشتغال دارند. پاپ اينوسال سوم، صومعه (سن آگاتا) را فاحشه خانه اى توصيف كرد كه تمامى ناحيه اطراف را با بى عصمتى و بدنامى خود ملوث ساخته است و اسقف روان (1249 ميلادى) صومعه اى را تعريف مى كند كه درميان 33زن راهبه هشت نفر آلوده به فحشا بوده و رئيسه دير تقريباً هر شب مست بوده است.(19).اين گونه گرايش به فحشا معلول انحراف از سنت فطرى انسانى است كه اين سنت فطرى ايجاب مى كند انسان غريزه جنسى خود را از طريق مشروع اشباع كند و اگر تاركان دنيا فرضاً بتوانند درمحيط ديرخود را پاك نگه دارند، درخارج آن آلودگى فراوانى خواهند داشت. علاوه براين، مدت ها صومعه ها مركز ثقل سياست و زد و بندهاى سياسى بود كه شرح آن از حوصله مقاله ما بيرون است.
لطفا منتظر باشید ...
