دوستی در قرآن و حدیث نسخه متنی
لطفا منتظر باشید ...
596 . امام على عليهالسلام : هركه به دوست خود بدى كند و [با رفتارش ]او را تباه سازد ، [گويى ]از شمار [نيروهاى ]خود كاسته است . 597 . امام على عليهالسلام : تباه ساختن دوست ، از بىتوفيقى است . 598 . امام على عليهالسلام : مبادا چنان دوستت را از خود برَمانى كه دورى از تو را برگزيند و جدايى را ترجيح دهد . 599 . امام على عليهالسلام ـ در حكمتهاى منسوب به ايشان ـ : هرگاه يكى از يارانت نيكى كرد ، همه خوبى خودت را نثارش مكن و چيزى از آن را باقى بگذار ، تا به هنگام ديدنِ نيكخواهى بيشتر او ، آن را نثارش كنى . 600 . امام على عليهالسلام ـ در حكمتهاى منسوب به ايشان ـ : هرگاه دوستى داشتى كه برادرى و دوستىِ او را نمىپسنديدى ، آن را بر مردمْ آشكار مكن ؛ چون كه او همچون شمشير كُندى است در خانه انسان ، كه بِدان دشمنش را مىترساند ، حال آن كه دشمن نمىداند آن شمشير ، بُرنده است يا كُند . 601 . امام على عليهالسلام ـ در حكمتهاى منسوب به ايشان ـ : هرگاه با كسى دوست شدى ، بر تو لازم است كه با دوست او نيز دوست باشى ؛ ليكن بر تو لازم نيست كه با دشمن او دشمن شوى ؛ زيرا اين مسئله بر خدمتكار او لازم است ، نه بر همانند او . 602 . امام على عليهالسلام ـ در حكمتهاى منسوب به ايشان ـ : اينكه دوستت را نزد دشمنت ببينى ، به تو زيان نمىزند ؛ چون كه اگر برايت سودى نداشته باشد ، زيانى هم به تو نمىرساند .