دوستی در قرآن و حدیث نسخه متنی

596 . امام على عليه‏السلام : هركه به دوست خود بدى كند و [با رفتارش ]او را تباه سازد ، [گويى ]از شمار [نيروهاى ]خود كاسته است .

597 . امام على عليه‏السلام : تباه ساختن دوست ، از بى‏توفيقى است .

598 . امام على عليه‏السلام : مبادا چنان دوستت را از خود برَمانى كه دورى از تو را برگزيند و جدايى را ترجيح دهد .

599 . امام على عليه‏السلام ـ در حكمت‏هاى منسوب به ايشان ـ : هرگاه يكى از يارانت نيكى كرد ، همه خوبى خودت را نثارش مكن و چيزى از آن را باقى بگذار ، تا به هنگام ديدنِ نيكخواهى بيشتر او ، آن را نثارش كنى .

600 . امام على عليه‏السلام ـ در حكمت‏هاى منسوب به ايشان ـ : هرگاه دوستى داشتى كه برادرى و دوستىِ او را نمى‏پسنديدى ، آن را بر مردمْ آشكار مكن ؛ چون كه او همچون شمشير كُندى است در خانه انسان ، كه بِدان دشمنش را مى‏ترساند ، حال آن كه دشمن نمى‏داند آن شمشير ، بُرنده است يا كُند .

601 . امام على عليه‏السلام ـ در حكمت‏هاى منسوب به ايشان ـ : هرگاه با كسى دوست شدى ، بر تو لازم است كه با دوست او نيز دوست باشى ؛ ليكن بر تو لازم نيست كه با دشمن او دشمن شوى ؛ زيرا اين مسئله بر خدمتكار او لازم است ، نه بر همانند او .

602 . امام على عليه‏السلام ـ در حكمت‏هاى منسوب به ايشان ـ : اين‏كه دوستت را نزد دشمنت ببينى ، به تو زيان نمى‏زند ؛ چون كه اگر برايت سودى نداشته باشد ، زيانى هم به تو نمى‏رساند .