دوستی در قرآن و حدیث نسخه متنی

645 . إرشاد القلوب : از امير مؤمنان عليه‏السلاممنقول است كه پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله در شب معراج ، از پروردگارش پرسيد: «پروردگارا ! كدام‏يك از اعمال ، برتر است ؟»

خداوند متعال فرمود : هيچ چيز نزد من ، برتر از توكّل به من و خشنودى به آنچه روزى كرده‏ام ، نيست . اى محمّد! دوستى من براى كسانى كه در راه من با يكديگر دوستى مى‏كنند ، قطعى است ... . اى احمد! دوستى من ، دوستى فقيران است. پس فقيران را نزديك ساز و نشستگاه آنان را به خود نزديك كن . دولتمندان را دور ساز و نشستگاه آنان را از خود دور كن ؛ زيرا فقيران ، دوستان من هستند .

646 . الكافى ـ به نقل از على بن اَسباط ، از معصومان عليهم‏السلام ـ : از جمله پندهاى خداوند عز و جل به عيسى عليه‏السلام آن بود كه : «اى عيسى ! خود را با دين و دوستى مسكينان بياراى ، و بر زمين ، آرام و با فروتنى راه برو» .

647 . امام صادق عليه‏السلام : مسكينانِ مسلمان را دوست بداريد ، كه هركس آنان را حقير شمارد و بر آنان بزرگى بفروشد ، از دين خدا لغزيده است و خداوند ، او را حقير مى‏كند و دشمنش مى‏دارد . پدرمان پيامبر خدا فرمود : «پروردگارم به من فرمان داد تا مسكينانِ مسلمان را دوست بدارم» .

بدانيد هركس مسلمانى را حقير شمارد ، خداوند ، دشمنى و حقارت را بر او خواهد فرستاد ، تا آن جا كه مردمْ دشمنش مى‏دارند ، حال آن كه دشمنى خدا شديدتر است . پس درباره برادرانِ مسلمان و مسكين خود ، از خدا بترسيد ، كه آنان را بر شما اين حق است كه دوستشان بداريد ؛ زيرا

خداوند به فرستاده‏اش فرمان داد كه آنان را دوست بدارد . پس هركه آن را كه خداوند به دوستى‏اش فرمان داده ، دوست نداشته باشد ، نافرمانى خدا و پيامبرش كرده است ، و هركه از خدا و فرستاده‏اش نافرمانى كند و بر آن حالت بميرد ، در حال گم‏راهى مرده است .