دوستی در قرآن و حدیث نسخه متنی

746 . امام باقر عليه‏السلام : [پدرم] على بن الحسين ـ صلوات اللّه‏ عليهما ـ به من فرمود : «پسركم ! بنگر كه با پنج تن ، نه دوستى كن ، نه هم‏سخن شو و در هيچ راهى [نيز ]با آنان همراه مشو» .

گفتم : پدر! آنان كيان‏اند ؟

فرمود : «از مصاحبت با دروغگو بپرهيز ، كه چونان سراب است . دور را برايت نزديك مى‏نماياند و نزديك را برايت دور نشان مى‏دهد . از مصاحبت با فاسق بپرهيز ، كه تو را به لقمه‏اى ـ و حتّى كمتر از آن ـ مى‏فروشد . از مصاحبت با بخيل بپرهيز ، كه تو را آن هنگام كه بيشترين نياز را به مال او دارى ، رها مى‏كند . از مصاحبت با احمق بپرهيز ، كه مى‏خواهد به تو سودى برساند ، امّا به تو زيان مى‏زند . از مصاحبت با بُرنده پيوند خويشانْ بپرهيز ، كه در سه جاى كتاب خداى عز و جل ديده‏ام كه لعنت (نفرين) شده است : «آيا اگر به قدرت رسيديد ، مى‏خواهيد در زمين ، فساد كنيد و پيوند خويشاوندى‏تان را ببُريد ؟ اينان‏اند كه خدا لعنتشان كرده است و گوش‏هايشان را كَر و چشمانشان را كور ساخته است» . نيز مى‏فرمايد : «و آنان كه پيمان خدا را پس از استوار كردنش مى‏شكنند و آنچه را كه خدا به پيوستن آن فرمان داده ، مى‏گسلند و در زمين ، فساد مى‏كنند . لعنت بر آنهاست و بدفرجامى در آن سرا ، بهره ايشان» . همچنين در سوره بقره مى‏فرمايد : «كسانى كه پيمان خدا را پس از استوار كردنش مى‏شكنند و آنچه را خداوند فرمان به پيوستن آن داده ، مى‏گسلند و در زمين ، فساد مى‏كنند ، آنان ، خود ، زيانكارند» » .