دوستی در قرآن و حدیث نسخه متنی

848 . الأمالى طوسى ـ از عبداللّه‏ بن الحسن، از پدرانش ـ : مردى نزد پيامبر خدا آمد و گفت : اى پيامبر خدا ! كسى نمازگزاران را دوست مى‏دارد ؛ امّا خود ، جز نمازهاى واجب را نمى‏گزارد . صدقه دهندگان و زكات دهندگان را دوست مى‏دارد ؛ امّا خود ، جز زكات واجب را نمى‏پردازد . روزه‏گيران را دوست مى‏دارد ؛ امّا جز ماه رمضان را روزه نمى‏گيرد .

پيامبر خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آلهفرمود : «انسان ، همراه كسى است كه دوستش مى‏دارد» .

849 . امام على عليه‏السلام : اگر همه روزها را روزه بگيرى و همه شب‏ها را به نماز بِايستى و ميان رُكْن و مقام [كعبه ]كشته شوى ، باز خداوند ، تو را با علاقه‏ات برخواهد انگيخت ، هرچه كه باشد . اگر بهشتى باشد ، پس بهشتى [خواهى بود ]و اگر دوزخى باشد ، پس دوزخى .

850 . امام على عليه‏السلام : از شخص درستكار ، فراگير و با بهترين دوست ، دوستى كن ؛ زيرا بهره انسان ، همان است كه به دست آورده است و در روز قيامت ، همراه كسى است كه دوستش مى‏دارد .

851 . امام باقر عليه‏السلام : هرگاه خواستى بدانى كه در تو خيرى هست ، به قلبت بنگر . اگر فرمانبران خدا را دوست و معصيت‏كاران را دشمن مى‏داشت ، پس در تو خير هست و خداوندْ دوستت مى‏دارد ، و اگر پيروان خدا را دشمن مى‏داشت و معصيت‏كاران را دوست مى‏داشت ، پس در تو خيرى نيست و خداوندْ ، دشمنت مى‏دارد ؛ چون انسان ، همراه كسى است كه دوستش مى‏دارد .

852 . امام صادق عليه‏السلام : خداوند عز و جل بر خود لازم كرده است كه سرانجام ، همراه كسى شويد كه در دنيا با او زيسته‏ايد .