دوستی در قرآن و حدیث نسخه متنی

921 . الكافى ـ به نقل از محمّد بن ابى حمزه ، از پدرش ـ : امام سجاد عليه‏السلامرا شبانه در درگاه كعبه ديدم كه نماز مى‏خواند و قيامش چنان طولانى مى‏شد كه گاه ، برپاى راستش تكيه مى‏كرد و گاه ، بر پاى چپش . سپس شنيدم با صدايى كه گويى گريسته است ، مى‏گويد : «سرورم ! آيا مرا با آن كه محبتّت در قلبم است ، عذاب مى‏دهى ؟ هان ! به عزّتت سوگند كه اگر چنين كنى ، مرا با مردمى گرد آورده‏اى كه مدّت‏هاى بسيار ، در راه تو با آنان دشمنى كرده‏ام» .

922 . امام صادق عليه‏السلام ـ در دعايش ـ : بارالها ! صداها فرو نشست و جنبش‏ها آرام گرفت و هر دوستى ، با محبوب خود خلوت كرد . من نيز با تو خلوت كرده‏ام . تو محبوب منى . پس [تحفه] خلوت امشب مرا با خود ، رهايى از دوزخْ قرار ده .

923 . امام صادق عليه‏السلام ـ در دعايش ـ : بارالها ! اى صاحب كرامت و جلال ! قلبم را از دوستى تو، ترس از تو ، تصديق تو و ايمان به تو ، هراس از تو و اشتياق به خودت سرشار كن . بارالها ! ديدارت را محبوبم ساز و برايم در ديدارت ، بهترين رحمت و بركت را قرار ده .

924 . امام صادق عليه‏السلام ـ در دعايش ـ : سرورم ! من گرسنه دوستى توام و سير نمى‏شوم . من تشنه دوستى توام و سيراب نمى‏شوم . آه ، چه اشتياقى دارم به آن كه مرا مى‏بيند و من او را نمى‏بينم ! اى محبوبِ آن كه او را دوست بدارد ! اى روشنى چشم آن كه به او پناه ببرد و يكسره به او بپيوندد ! تو

تنهايى و بى‏كسىِ مرا در ميان آدميزادگان مى‏بينى . پس بر محمد و آل محمد ، درود بفرست و مرا بيامرز و وحشتم را به اُنس بدل كن و به تنهايى و غربتم ، رحم نما .