دوستی در قرآن و حدیث نسخه متنی

969 . رسول خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله : خداوند عز و جلمى‏فرمايد : اى محمّد! اگر آفريدگان به ساخته‏هاى شگفت من مى‏نگريستند ، جز مرا نمى‏پرستيدند و اگر شيرينى ياد مرا در دل‏هايشان مى‏چشيدند ، ملازم درگاه من مى‏شدند و اگر به ظرائف نيكى‏هاى من مى‏نگريستند ، به چيزى جز من نمى‏پرداختند .

970 . رسول خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله : خداوند عز و جلمى‏فرمايد : «هرگاه اشتغال به من بر بنده‏ام چيره گردد ، خواسته و لذّتش را در ياد خود قرار خواهم داد . پس چون خواسته و لذّتش را در ياد خود قرار دادم ، عاشق من مى‏شود و من عاشق او مى‏شوم . پس چون عاشق من شد و من عاشق او شدم ، پرده ميان خود و او را برخواهم داشت و اين حالت را بر او مسلّط خواهم كرد ، تا آن كه چون مردمْ غافل شدند ، او غافل نشود . اين كسان ، سخنشان سخن پيامبران است . آنان ، قهرمانان حقيقى‏اند» .

971 . المواعظ العددية : خداوند به داوود عليه‏السلام وحى كرد : «اى داوود ! هر كه مرا شناخت ، مرا ياد كرد و هركه مرا ياد كرد ، مرا قصد كرد و هركه مرا قصد كرد ، به جستجوى من برخاست و هركه به جستجوى من برخاست ، مرا يافت و هركه مرا يافت ، مرا نگه داشت و هركه مرا نگه داشت ، هيچ كس را بر نخواهد گزيد .

972 . امام على عليه‏السلام : ياد خدا ، كليد اُنس گرفتن است .

973 . امام على عليه‏السلام : ياد خدا ، خوراك جان‏ها و همنشينى با محبوب است .

974 . امام سجّاد عليه‏السلام : بارالها ! بر محمّد و آل محمّد ، درود فرست و به هنگام غفلت ، مرا با ياد خود ، هشيار ساز . به روزگار مهلت ، مرا در راه طاعت خود به كار گير و راه آسانى به سوى دوستى‏ات برايم بگشا كه با آن ، خير دنيا و آخرت را بر من كامل گردانى .

ر . ك : ص 607 (انس با خدا)؛ ص 631 (ديدار خدا) .