دوستی در قرآن و حدیث نسخه متنی

و آنچه از امير مؤمنان نقل شده‏است :

الذِّكرُ يَشرَحُ الصَّدرَ .

ياد خدا ، دل را گشايش مى‏دهد .

دَوامُ الذِّكرِ يُنيرُ القَلبَ وَالفِكرَ .

ياد مداوم خدا ، دل و انديشه را درخشان مى‏كند .

مَن ذَكَرَ اللّه‏َ أحيا قَلبَهُ و نَوَّرَ عَقلَهُ و لُبَّهُ .¹

آن كه خدا را ياد كند ، ياد خدا ، دلش را زنده مى‏دارد و عقلش را درخشان مى‏كند .

إنَّ اللّه‏َ سُبحانَهُ جَعَلَ الذِّكرَ جِلاءً لِلقُلوبِ ، تَسْمَعُ بِهِ بَعدَ الوَقرَة ، وتُبصِرُ بِهِ بَعدَ العَشوَةِ ، وتَنقادُ بِهِ بَعدَ المُعَانَدَةِ .²

خداوند سبحان ، ياد خود را مايه صفاى دل‏ها قرار داده‏است ، كه پس از ناشنيدن ، بدان مى‏شوند ، و در پى ناديدن ، بدان مى‏بينند و پس از سرپيچى ، بِدان ، پيروى او مى‏كنند .

مُداوَمَةُ الذِّكرِ قوتُ الأَرواحِ ومِفتاحُ الفَلاحِ .³

تداوم ياد خدا ، نيروى جان‏ها و كليد رستگارى است .

دسته سوم ، متونى كه انس با خدا ، همنشينى با او و عشق و محبّت او را ثمره ياد خدا مى‏دانند ، مانند آنچه از پيامبر خدا نقل شده‏است :

مَن أكثَرَ ذِكرَ اللّه‏ِ أحَبَّهُ .⁴

آن كه فراوان ياد خدا كند ، او را دوست خواهد داشت .

1 -  . غرر الحكم : 835 ، 5144 ، 8876 .

2 -  نهج البلاغة : خطبه 222 .

3 -  غرر الحكم : 9832 .

4 -  ر . ك : ص 419 ح 969 .