دوستی در قرآن و حدیث نسخه متنی

در كارهاى ديگر مصروف باشد ـ ، زهى سعادت !

از حضرت امام محمّد باقر عليه‏السلاممنقول است كه زبان مبارك ايشان در اكثر اوقات ، تَر بوده است به كلمه طيّبه : «لا إله إلاّ اللّه‏ » ، اگر چيزى مى‏خورده‏اند و اگر سخن مى‏گفته‏اند و اگر راه مى‏رفته‏اند ، إلى غير ذلك . ¹ چه اين ، مُمِدّ و مُعاونى قوى است هر سالك را .

و اگر ذكر قلبى را نيز مُقارنِ ذكر لسانى سازد ، به اندك زمانى فتوح بسيار رو مى‏دهد .

تا مى‏تواند ، سعى نمايد كه دم به دم متذكّر حق مى‏بوده باشد ، تا غافل نشود كه هيچ امرى به اين نمى‏رسد در سلوك ، و اين ، مددى است قوى در ترك مخالفت حق ـ سبحانه ـ به معاصى . ²

2 . حقيقت ذكر ، احساس حضور در محضر حق تعالى است ؛ احساسى كه انسان را به مسئوليت‏هاى فردى و اجتماعى وادار نمايد . هر قدر اين احساس در انسان تقويت شود ، ذكر ، واقعيّت بيشترى پيدا مى‏كند و آثار و بركات افزون‏ترى دارد . تداوم ذكر بدين معنا بسيار دشوار است . در اين باره ، يكى از اصحاب امام صادق عليه‏السلام نقل مى‏كند كه :

قال أبو عبداللّه‏ عليه‏السلام : ألا اُخبِرُكَ بِأَشَدِّ مَا فَرَضَ اللّه‏ُ عز و جلعَلى خَلقِهِ [ثَلاثٌ] ؟» ، قُلتُ : «بَلى»؛ قَالَ : «إنصافُ النّاسِ مِن نَفسِكَ ، و مُواساتُكَ أخاكَ ، و ذِكرُ اللّه‏ِ في كُل

1 -  متن حديث ، از امام صادق عليه‏السلامبدين شرح است : «وكانَ أبى كَثير الذِّكرِ لَقَد كُنتُ أمشي مَعَهُ وإنَّهُ لَيَذكُرُ اللّه‏َ وآكُلُ مَعَهُ الطَّعامَ وإنَّهُ لَيَذكُرُ اللّه‏َ وَلَقَد كانَ يُحَدِّثُ القَومَ وما يَشغَلُهُ ذلِكَ عَن ذِكرِ اللّه‏ِ وكُنتُ أرى لِسانَهُ لازِقا بِحَنَكِهِ يَقولُ : لا إلهَ إلاَّ اللّه‏ُ؛ پدرم بسيار ذكرگو بود . در كنارش راه مى‏رفتم و او ياد خدا مى‏كرد . با او بر سر سفره مى‏نشستم و او ياد خدا مى‏كرد . با مردم سخن مى‏گفت ، ولى اين كار ، وى را از ياد خدا باز نمى‏داشت و مى‏ديدم كه زبانش از تكرار «لا اله الاّ اللّه‏» به كامش مى‏چسبيد» . (الكافي ، ج 2 ، ص 498) .

2 -  ده رساله ، ملاّ محسن فيض كاشانى ، به كوشش : رسول جعفريان ، نشاط ، 1371 .