دوستی در قرآن و حدیث نسخه متنی

1124 . الزهد ابن مبارك ـ به نقل از فضالة بن عبيد ـ : داوود عليه‏السلاماز پروردگارش عز و جلپرسيد : ... پروردگارا ! مرا از محبوب‏ترين بندگانت باخبر ساز .

فرمود : «قدرتمندى كه به مردم رحم مى‏كند و چنان براى مردم داورى مى‏كند كه براى خودش داورى مى‏كند ؛ و كسى كه خداوند به او مالى بخشيده است . پس او در جهت رضايت خداوند و در راه فرمانبرىِ خداوند عز و جل ، از آن خرج مى‏كند ؛ و كسى كه جوانى و نيرويش را در راه فرمانبرى از خداوند عز و جل صرف مى‏كند ؛ و كسى كه به دليل علاقه‏اش به مسجد همواره دلش آن جا است ؛ و مردى كه زنى زيبا را ببيند كه خود را در اختيارش گذاشته است ، امّا از ترس خدا او را واگذارد ؛ و كسى كه هرجا باشد ، مى‏داند خدا با اوست . اينان ، دل‏هايشان پاك ، و كسب و كارشان پاكيزه است و با جلال من يكديگر را دوست مى‏دارند . ديگران به وسيله آنان يادم مى‏كنند و با يادم ، آنان را ياد مى‏كنند . نيز كسى كه از ترس خداوند عز و جل ، چشمانش اشكبار شود» .

1125 . المستدرك على الصحيحين ـ به نقل از ابن عباس ـ : پيامبر خدا فرمود : «هر كه داراى سه صفت باشد ، خداوند او را در پناه خود گيرد ، با رحمتش او را درپوشاند و او را مشمول محبّت خود كند» .

گفتند : يا رسول اللّه‏ ! آنها چيستند ؟

فرمود : «آن كه چون به او چيزى دهند ، سپاس بگزارد؛ چون [بر دشمن خود ]توانا شود ، ببخشد ؛ و چون خشمگين شود ، درنگ و سستى كند» .

1126 . رسول خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله : هركه شادمان مى‏شود كه خدا و پيامبرش را دوست بدارد و يا خدا و پيامبرش او را دوست بدارند ، هرگاه سخن مى‏گويد ، راست بگويد و هرگاه او را امين دارند ، امانتدارى كند و با همسايگانش ، نيك همسايه دارى كند .