دوستی در قرآن و حدیث نسخه متنی

1179 . إرشاد القلوب ـ در ضمن حديث «معراج» ـ : [خداوند متعال فرمود :] اى احمد ! اگر بنده‏اى به مقدار نماز آسمانيان و زمينيان ، نماز بخواند و به مقدار روزه آسمانيان و زمينيان ، روزه بگيرد و همچو فرشتگان ، از خوردنْ باز ايستد و چون برهنگانْ لباس بپوشد ، آن‏گاه ذرّه‏اى دوستى دنيا يا شهرت يا رياست و يا زيب و زيور آن را در قلبش ببينم ، در خانه‏ام همسايه من نخواهد بود و محبّتم را از قلبش برخواهم كَند . سلام و محبّت من بر تو باد!

1180 . امام على عليه‏السلام : همچنان‏كه خورشيد و شب با يكديگر جمع نمى‏شوند ، خدا دوستى و دنيا دوستى با يكديگر جمع نمى‏شوند .

1181 . امام على عليه‏السلام : هركه دوستدار ديدار خداوند سبحان شود ، دنيا را فراموش مى‏كند .

1182 . امام على عليه‏السلام : آن كه دنيا دوستى در قلبش جاى گرفته است ، چگونه ادّعاى خدا دوستى مى‏كند ؟

1183 . امام على عليه‏السلام : اگر خداوند را دوست داريد ، دنيا دوستى را از دل‏هايتان بيرون كنيد .

1184 . امام على عليه‏السلام ـ در حكمت‏هاى منسوب به ايشان ـ : رياستْ‏دوستى ، از دوستى خداى سبحان باز مى‏دارد .

1185 . امام سجاد عليه‏السلام ـ در دعايش ـ : دوستىِ دنياى پست را از قلبم بركَن كه از آنچه نزد توست ، باز مى‏دارد و مانع طلب وسيله براى رسيدن به تو مى‏گردد و نزديك شدن به تو را از ياد مى‏برد .

1186 . امام صادق عليه‏السلام : هرگاه مؤمنْ خود را از دنيا خالى كند ، والا گردد وشيرينى
دوستىِ خدا را دريابد و از نظر اهل دنيا، گويى ديوانه به شمار آيد؛ حال آن كه شيرينىِ دوستى‏خدا، با اينان درآميخته است و در نتيجه ، به كسى جز او نمى‏پردازند.