دوستی در قرآن و حدیث نسخه متنی

1187 . امام صادق عليه‏السلام : هرگاه عالمى را دوستدار دنيايش ديديد ، در دين خود، به او اعتماد مكنيد؛ زيرا هر دوستدار چيزى، آنچه را دوست دارد، حفظ مى‏كند.

نيز [حضرت] فرمود : خداوند به داوود عليه‏السلاموحى كرد كه : «ميان من و خودت ، عالِمى را كه دلباخته دنياست قرار مده ، كه تو را از طريق محبّتم باز مى‏دارد . اينان ، در حقيقت ، راهزنان راه بندگانِ جوياى من هستند . كمترين كيفرى كه به آنان مى‏دهم ، اين است كه شيرينىِ مناجات با خودم را از دل‏هايشان بر مى‏دارم» .

1188 . امام مهدى عليه‏السلام ـ درباره گفته خداى متعال كه «كفشت را بيرون آر ، كه تو در سرزمين مقدسِ «طُوى» ¹ هستى» ـ : موسى در وادى مقدّس با پروردگارش مناجات كرد و گفت : پروردگارا ! محبّتم را براى تو خالص ساخته‏ام و قلبم را از غير تو شسته‏ام» ، در حالى كه ايشان ، بسيار خانواده‏اش را دوست مى‏داشت. پس از آن ، خداوند متعال فرمود : «كفشت را در آور» ؛ يعنى اگر محبّتت براى من خالص و قلبت از گرايش به غير من پاك است ، محبّت به خانواده‏ات را از قلبت بركَن .

1189 . شرح نهج البلاغة : منقول است كه خداوند متعال ، به داوود عليه‏السلاموحى كرد : «من بر دل‏ها حرام ساخته‏ام كه دوستى من با دوستى غيرِ من ، در آنها وارد شود» .

نامِ آن سرزمين .