دوستی در قرآن و حدیث نسخه متنی

1247 . امام على عليه‏السلام : دو تن هستند كه از دشمن‏ترينِ خلق در نزد خدايند :

آن كه خداوند ، او را به خود وا گذاشته است و در نتيجه ، از راه راست منحرف شده ، شيفته سخنى بدعت‏آميز گشته و دلبسته روزه و نماز شده است . پس او مايه فريفتگى فريب‏خوردگان است و از راه هدايتِ پيشينيان خود ، گم‏راه گشته و گم‏راه كننده كسى است كه در زمان حياتش و پس از مرگش از او پيروى كند و باركشِ گناهان ديگران و در گروِ گناه خود است.

و ديگرى آن كه جهلى از مردمان جاهل ، گرد آورده و راهى تاريكى‏هاى فتنه است . مردم‏نمايان ، او را عالم ناميده‏اند ، حال آن كه حتّى يك روز نيز در فضاى علم ، به سلامتْ نزيسته است .

1248 . امام على عليه‏السلام : از دشمن‏ترينِ مردم در نزد خداوند متعال ، بنده‏اى است كه خداوند ، او را به خود وانهاده و او از راه راست ، منحرف شده است و بى‏راهنما پيش مى‏رود . اگر براى كِشتِ دنيا خوانده شود ، دست به كار مى‏شود و اگر براى كِشتِ آخرت خوانده شود ، تنبلى مى‏كند؛ گويى آنچه انجام داده ، بر او واجب است و آنچه در آن سستى كرده ، از او برداشته شده است .

1249 . امام على عليه‏السلام : دشمن‏ترينِ آفريدگان در نزد خداوند ، غيبت كننده است .

1250 . امام على عليه‏السلام : منفورترينِ بندگان در نزد خداوند سبحان ، كسى است كه جز در انديشه شكم و شرمگاهش نيست .

1251 . امام على عليه‏السلام : دورترين آفريدگانِ از خداوند متعال ، دولتمند بخيل است .

1252 . امام على عليه‏السلام : منفورترينِ بندگان در نزد خداوند ، فقيرِ متكبّر ، پيرِ زناكار و عالمِ بدكار است .