دوستی در قرآن و حدیث نسخه متنی

1378 . امام على عليه‏السلام : خداوند به موسى عليه‏السلام وحى كرد : «هركه محبوبى را دوست بدارد ، با او همدم مى‏شود و هركه با محبوبى همدم گشت ، سخنش را تصديق مى‏كند و از كردارش خشنود مى‏شود ، و هركه به محبوبى اطمينان كند ، به او اعتماد مى‏ورزد و هركه مشتاق محبوبى شود ، در رفتن به سويش مى‏كوشد .

اى موسى ! يادم از آنِ يادآوران ، ديدارم از آنِ شيفتگان ، و بهشتم از آنِ فرمانبران است و من خود ، ويژه دوستدارانم هستم» .

1379 . حلية الأولياء ـ به نقل از ابراهيم بن ادهم ـ : خداوند متعال به يحيى بن زكريا عليهماالسلام وحى كرد : «اى يحيى ! با خود عهد بسته‏ام كه هرگاه بنده‏اى از بندگانم‏مرا دوست بدارد و اين حالت‏را از او بدانم‏و ببينم،گوش شنوايش، چشم بينايش، زبان گويايش و قلب دريابنده‏اش شوم. پس چون چنين
شود ، پرداختن به جز مرا منفورِ او مى‏گردانم ، فكرش را دوام مى‏بخشم و شبش را به شب‏زنده‏دارى و روزش را به روزه‏دارى خواهم گذرانْد .

اى يحيى ! من همنشين قلبش و نهايت اميد و آرزويش هستم و هر روز و هر ساعت به او مى‏بخشم . پس به من نزديك مى‏شود و من به او نزديك مى‏شوم ، سخنش را مى‏شنوم و زارى‏اش را پاسخ مى‏دهم . به عزّت و جلالم سوگند كه او را منزلتى خواهم داد كه پيامبران و رسولان ، به سبب آن بر او رشك خواهند برد . سپس به مُنادى‏اى فرمان مى‏دهم كه ندا كند : اين ، فلانى پسر فلانى است ؛ ولىّ و دوست صميمى خداست و برگزيده‏اش از ميان خلقش . خداوند ، او را به زيارت خود خوانده است تا سوز درونش را با ديدار رخسار بزرگوار خويش شفا بخشد».