دوستی در قرآن و حدیث نسخه متنی

1406 . الكافى ـ به نقل از بُرَيد بن معاويه ـ : نزد امام باقر عليه‏السلام در سراپرده ايشان در مِنا بودم كه به زياد اسود ـ كه گويى پاهايش از جا درآمده و از كار افتاده بود ـ نگريست . از او پرسيد : «چرا پاهايت چنين شده است ؟» .

گفت : با شترى نوسال كه سفرها نزارش كرده بود ، آمدم و ناگزير ، بيشتر مسير را پياده طى كردم .

حضرت برايش اندوهگين شد . در اين حال ، زياد گفت : من مرتكب گناهانى مى‏شوم تا آن كه مى‏پندارم كه هلاك شده‏ام؛ امّا چون به ياد مى‏آورم كه شما را دوست دارم ، به نجات ، اميدوار مى‏شوم و اين پندارم برطرف مى‏گردد .

حضرت فرمود : «آيا دين ، جز دوستى است ؟ خداوند متعال مى‏فرمايد : «ايمان را محبوب شما ساخت و آن را در دل‏هايتان آراست» . نيز مى‏فرمايد : «اگر خدا را دوست داريد ، از من پيروى كنيد ، تا خدا دوستتان بدارد» . باز مى‏فرمايد : «كسى را كه به سويشان مهاجرت كند ، دوست مى‏دارند» » .

1407 . الكافى ـ به نقل از فُضَيل بن يَسار ـ : از امام صادق عليه‏السلام درباره دوستى و دشمنى پرسيدم كه آيا از ايمان به شمار مى‏رود . حضرت پاسخ داد : «مگر ايمان ، جز دوستى و دشمنى است ؟». سپس اين آيه را برخواند : « «ايمان را محبوب شما ساخت و آن را در دل‏هايتان آراست و كفر و فُسوق و عصيان را ناخوشايند شما ساخت . چنين كسانى همان هدايت يافتگان‏اند» » .