دوستی در قرآن و حدیث نسخه متنی

1471 . امام عسكرى عليه‏السلام ـ به نقل از پدرانش ـ : پيامبر خدا روزى به يكى از يارانش فرمود : «اى بنده خدا ! در راه خدا دوست بدار ، در راه خدا دشمن بدار ، در راه خدا دوستى بورز و در راه خدا دشمنى بورز ؛ زيرا ولايت خدا ، جز از اين راه به دست نمى‏آيد و انسان ، گرچه نماز و روزه‏اش بسيار باشد ، طعم ايمان را درنمى‏يابد ، مگر آن كه چنين باشد؛ ليكن امروز ، بيشتر دوستى‏ها و برادرى‏هايتان براى دنيا و در راه آن است . بر اساس آن ، با يكديگر دوستى مى‏كنند و براى آن با يكديگر دشمنى مى‏ورزند؛ حال آن كه اين دوستى و دشمنى ، در برابر خداوند ، هيچ سودى برايشان ندارد» .

آن مرد گفت : اى پيامبر خدا ! چگونه بدانم كه در راه خدا دوستى و دشمنى كرده‏ام ؟ و دوست خدا كيست تا با او دوستى كنم؟ و دشمن خدا كيست تا با او دشمنى ورزم ؟

پيامبر خدا به على عليه‏السلاماشاره كرد و به آن مرد فرمود : «آيا او را مى‏بينى ؟».

گفت : آرى .

فرمود : «دوست او ، دوست خداست . پس با او دوستى كن . و دشمن او دشمن خداست . پس با او دشمنى كن . با دوست او دوستى كن ، گرچه قاتل پدر و پسرت باشد ، و با دشمن او دشمنى كن ، گرچه پدر و پسرت باشند» .

1472 . امام صادق عليه‏السلام : هركه براى خدا دوست بدارد ، براى خدا دشمن بدارد و براى خدا ببخشد ، از كسانى است كه ايمانشان كامل شده است .