دوستی در قرآن و حدیث نسخه متنی

176 . امام صادق عليه‏السلام : جان‏ها [همچون ]سپاهيانى فراهم‏آمده‏اند كه يكديگر را مى‏بينند و چنان كه اسبان يكديگر را مى‏بويند ، يكديگر را مى‏بويند . پس آنها كه يكديگر را شناختند ، با يكديگر الفت مى‏گيرند و آنها كه يكديگر را نشناختند ، با هم اختلاف خواهند كرد ، [تا آن جا كه] اگر مؤمنى به مسجد بيايد كه در آن ، مردمان بسيارى هستند و جز يك مؤمن در ميان آنان نيست ، جان او به سوى آن مؤمن ، ميل پيدا مى‏كند ، تا كنارش بنشيند .

177 . الأمالى طوسى ـ به نقل از سَدير ـ : به امام صادق عليه‏السلام عرض كردم : گاه كسى را مى‏بينم كه پيش از آن روز ، نه من او را ديده‏ام و نه او مرا . با اين حال به شدّت دوستش مى‏دارم و چون با او سخن مى‏گويم ، مى‏بينم كه نظر او در مورد من ، همچون نظر من درباره اوست و به من مى‏گويد كه نظر من درباره او همچون نظر خودش درباره من است (همان احساس محبّت بى‏سابقه را نسبت به من دارد) .

حضرت فرمود : «اى سَدير ! راست مى‏گويى . الفت گرفتن دل‏هاى پاكان ، هنگام ديدار يكديگر ، هرچند اظهار دوستىِ زبانى نكنند ، به سرعتِ در آميختن قطره‏هاى باران با آب رودهاست . ديرپيوندى دل‏هاى بدكاران ، هرگاه كه يكديگر را ببينند ، گر چه به زبان اظهار دوستى كنند ، همچون دورى چارپايان در مهربانى ورزيدن به يكديگر است ، گرچه مدّت‏هاى بسيار بر سرِ يك آخور باشند .

178 . امام صادق عليه‏السلام ـ به عمر بن يزيد ـ : هر چيز ، به چيزى آرام مى‏گيرد ، مؤمن نيز به برادر مؤمنش آرام مى‏گيرد ، همان گونه كه پرنده به همانند خود آرام مى‏گيرد . آيا اين [حالت ]را تجربه نكرده‏اى ؟