رافضه و زيديه - شخصیت و قیام زید بن علی (علیه السلام) نسخه متنی

رافضه و زيديه

1 - نوبختى (متوفاى 310 ه‍ ق ) گويد: اول كسى كه جمله (رافضه ) را به شيعيان گفت ، مغيرة بن سعد (سعيد) بود (1043) اين مرد بعد از وفات امام محمّد باقر (عليه السلام ) به امامت (نفس زكيه ) متمايل شد، و چون عقيده خود را ابراز داشت شيعيان و اصحاب امام صادق (عليه السلام ) از او تبرى جستند و وى را طرد نمودند، او شيعيان را رافضه (رها كننده ) خواند و وى آنان را به اين اسم ياد نمود.(1044)

2 - امّا عقيده مقدسى (متوفاى 322 ه‍ ق ) درباره رافضه اين است كه : رافضيه نزد شيعيان به كسانى گفته مى شود كه : خلافت على (عليه السلام ) را بعد از ديگران بداند، ولى غير شيعيان رافضه را به كسانى مى گويند كه خلافت ابوبكر و عمر را قبول نداشته باشند.(1045)

3 - ابن عبد ربه ، (متوفاى 322 ه‍ ق ) درباره رافضه گويد:

به اين جهت به رافضه اين عنوان داده شده است كه آنان ابى بكر و عمر را رفض كردند، و كسى غير از آنان ابى بكر و عمر را رفض نكرده است و شيعه غير از رافضه است ، و رافضه درباره على (عليه السلام ) بسيار غلو مى كنند.(1046)

4 - اشعرى (متوفاى 330 ه‍ ق ) در وجه تسميه رافضه گويد:

چون آنان ابوبكر و عمر را رها كردند، به رافضه معروف شدند.(1047)

5 - رازى ، (متوفاى 606 ه‍ ق ) در اين باره گويد:

به اين جهت آنان را رافضه گفتند كه : زيد بن على در مقام خروجش بعضى از اصحاب او نسبت به عمر و ابوبكر بد گفتند، زيد (عليه السلام ) آنان را از اين كار منع كرد آنان هم در مقابل زيد را رها كردند، زيد به آنان گفت : (رفضتمونى ) مرا رها كرديد؟ گفتند: بلى از آن تاريخ به بعد به (رافضه ) (رها كننده ) معروف شدند.(1048)

6 - بغدادى مى گويد: پيدايش اين نام در سال 123 ه‍ ق ، هنگام قيام زيد بود، و به كسانى گفته شد، كه زيد را در جنگ تنها گذاشتند و رفتند. (1049) و اين قول را طبرى نيز انتخاب كرده است .(1050)