(تربيت) در لغت به معناى رشد و افزايش است و مربّى فردى است كه اسباب رشد و افزايش مورد تربيت را فراهم مى سازد, و كارى صورت مى دهد كه پديده, كمالات بالقوه خود را به حالت فعليت درآورد; به تعبير ديگر: هر كمالى كه در پديده است مربوط به خود اوست نه مربّى و اگر به مربّى نسبت داده مى شود به خاطر اين است كه او شرايط رشد را فراهم ساخته تا پديده, چهره واقعى خود را نشان دهد, و ما اين حقيقت را با مثالى روشن مى سازيم.باغبان پديد آورنده كمال در درخت نيست بلكه هموار كننده شرايطى است كه خودِ درخت, كمالات خود را نشان دهد; زيرا شاخ و برگ و ميوه هاى رنگارنگ در دل نهال, به صورت بالقوّه نهفته است, اما در هر شرايطى امكان عرضه كمال نيست, بلكه تا زمين هموار نباشد و ريشه ها فعاليت نكند و درخت از انرژى خورشيد بهره نگيرد و آب به ريشه نرسد امكان اظهار كمال براى آن نيست.با اين مثال مى توان موقعيت پيامبران و مصلحان و مربيان را ارزيابى نمود.اميرمؤمنان & در يكى از سخنان خود به اين واقعيت چنين اشاره مى كند:خدا پيامبران را فرستاد تا ميثاقى را كه با انسان از طريق فطرت بسته است بازخواهى كنند, و آنان را به نعمت هاى فراموش شده متذكر سازند, و از طريق تبليغ, بر آنان احتجاج كنند, و انديشه هاى نهفته در خلقت را شكوفا سازند.ييكى از مربيان نمونه كه قرآن سخنان حكيمانه او را به عنوان اصول تربيتى مطرح مى كند, لقمان حكيم است. سخنان او در سوره اى كه به نام خود اوست وارد شده و پيوسته مورد نظر عالمان و دانشمندان بوده است.اين كتاب شرحى است گويا از سخنان و اندرزهاى حكيمانه او به ضميه تفسير ساير آيات اين سوره. در گذشته اين كتاب به زيور طبع آراسته شده بود و هم اكنون با ويراستارى خاصى تقديم علاقه مندان مسايل تربيتى مى شود.قم ـ مؤسسه امام صادقجعفر سبحانى26 فروردين ماه 1377 / 17 ذيحجةالحرام 1418
لطفا منتظر باشید ...
