10 - لقمان و مبارزه با شرك - مربی نمونه نسخه متنی

10 - لقمان و مبارزه با شرك

13. (يا بُنَيَّ لاتُشْرِكْ بِاللّهِ اِنَّ الشِّرْكَ لَظُلْمٌ عَظيمٌ
فرزندم! براى خداوند شريك قرار مده, زيرا شركْ ستمى بزرگ است)

از نظر دانشمندان, نه تنها خدا پرستى يك امر فطرى و نهادى است, بلكه يكتا پرستى نيزبسان اصل خدا پرستى از فطريات انسان مى باشد. در مواقع مصيبت و گرفتارى, همه مردم به خدا پناه برده و حس خداشناسى آنان بيدار مى گردد و چنين گرايشى گواه بر فطرى بودن اصل خدا پرستى است, همچنين اين انسان در همان لحظه به يك خدا, بلكه تمام افراد به خداى يگانه پناه برده و از او كه واحد و يگانه است استمداد مى جويند.

بنابراين, يكتاپرستى (توحيد) روشنترين مسأله اى است كه هر انسانى به مقتضاى نداى فطرتْ ناچار است به آن معتقد شود و در برابر آن, پاسخ مثبت بگويد.

يكتاپرستى, اساس و ريشه تمام اديان آسمانى است و دعوت تمام پيامبرانْ روى اين اساس بوده,و غرض اصلى از بعثت پيامبران, تحكيم اين عقيده در ميان ملتهاست و هر طريقه اى كه از آن بوى شرك بيايد, به طور قطع و مسلّمْ يك روش ساختگى و با هدف پيامبران الهى مباين است.

واقعيت يكتاپرستى را دو عقيده تشكيل مى دهد:

1. اعتقاد به اين كه اين جهانْ سازنده و صانعى دارد.

2. سازنده و پديد آرنده جهان يكى است; بنابراين, مرد موحد بايد به هر دو مطلبْ معتقد باشد.

مطلب اول به قدرى روشن و واضح است كه پيامبران الهى روى آن فشار نياورده و فشار دعوت آنها روى قسمت دوم بوده است; يعنى اعتقاد به اين كه صانعْ يكى است, دو تا يا بيشتر نيست.