1. در آيه دوم از آيات مورد بحث مى فرمايد: (الكتابُ الحكيم). همگى مى دانيم كه حكيم يكى از اسما و صفات خداست. قرآن مجيد به طور مكرر خدا را به اين صفت توصيف نموده است. حكيم به كسى مى گويند كه هركارى را تحت ضابطه اى و براى هدفى انجام دهد(1) و از كارهاى لغو و بيهوده بپرهيزد.ولى در اين آيه, خود قرآن با اين صفت توصيف شده است و هدف از آن, بالابردن مقام قرآن است كه آن چنان سخنان او حكيمانه و سراسر حكمت است كه گويا خود حكيم است و سخن مى گويد.2. در آيات مورد بحث, نيكوكاران با سه صفت زير معرفى شده اند:الف) يُقِيمُون الصَّلوةَ: نماز مى گزارند و نماز مايه رابطه انسان با خداست.ب) وَ يُؤْتونَ الزَكوةَ: زكات مى دهند كه عامل ارتباط انسان با اجتماع است.ت) بِالأخِرَةِ هُمْ يوقِنُونَ: به سراى ديگر مؤمن باشند و ايمان به روز بازپسين, زيربناى تربيت دينى و ضامن اجراى تمام قوانين آسمانى است.صفات گروه نيكوكار, منحصر به اين سه صفت نيست, ولى از ميان آنها اين سه صفت را كه از برجسته ترين صفات آنهاست اختيار نموده و يادآور شده است و در هر كس اين سه صفت باشد, ديگر صفات نيكوكارى در اوجمع مى گردد.و در آيه پنجم چنين نتيجه گيرى مى كند: گروهى كه واجد صفات ياد شده هستند, هدايت يافتگان واقعى و رستگاران حقيقى مى باشند; چنان كه مى فرمايد:(اُولئِكَ عَلي§ هُدًى مِنْ رَبِّهِمْ وَاُولئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَآنان از جانب خداوند هدايت يافته اند و آنان رستگارانند)
لطفا منتظر باشید ...
