فراسوی غبار ندای انقلاب نسخه متنی

پس ما بايد به دنبال چنين افرادي برويم؛ البته به
عالمان باتقوا احترام بگذاريم؛ حتي دستشان را ببوسيم. امّا معناي اين احترام اين نيست
که وظايف اجتماعي را هم از آنان ياد بگيريم.

شرط سوّم براي درک مسائل اجتماعي و جلوگيري از وقوع فتنه يا نجات دادن کساني
که در فتنه افتاده اند، بصيرت است. تأکيد مقام معظم رهبري بر بصيرت بي جهت نيست
و هم مورد تأکيد قرآن است و هم در فرمايشات اميرالمؤمنين در نهج البلاغه روي
آن تأکيد شده است. قرآن م يفرمايد: «قُلْ هذِهِ سَبيلي أَدْعُوا إِلَى ا عَل ى بَصيرَةٍ أَنَا وَ
مَنِ اتَّبَعَني ... 6» ؛ اين يک اصطلاح قرآني است و قرآن روي آن کار کرده تا فرهنگ
عموم ي ما شده است؛ گرچه الآن اين اصطلاح در جامعه ديني ما جايگاه شايسته خود را
ندارد. اميرالمؤمنين عليه السّلام فرياد مي زند:

«... إِنَّ مَعِي لَبَصِيرَتِي مَا لَبَّسْتُ عَلَى نَفْسِي
وَ لُبِّسَ عَلَي ... »

من بصيرت دارم و م ي فهمم بايد چه کار کنم. نه خودم بر خودم
امر را مشتبه کردم، و نه کسي امر را بر من مشتبه کرده است. پيداست که او را متّهم به
ناتواني در اداره امور مي کردند و برخي صريحاً مي گفتند: معاويه جامعه را خوب اداره
م ي کند. حضرت فرياد مي زد: من وظيفه ام را بهتر از شما مي دانم و شکي ندارم که
راهي جز اين وجود ندارد. در نهج البلاغه در رابطه با فتنه جمل تعبير واقعاً کوبند هاي
وجود دارد؛ مي فرمايد: «من شب ها خوابم نبرد. نشستم و فکر کردم؛ آغاز و انجام اين
کار را بررسي کردم. ديدم امرِ من، بين دو کار دائر است: يا بايد با اين ها بجنگم، يا
بايد دست از دين محمّد صلي الله عليه و آله بردارم. » اينگونه فهميدن، کار هر کسي
نيست. نياز به يک بصيرت خاص در مسائل اجتماعي دارد که حاقّ حقّ را درست
بشناسد؛ بفهمد که اگر کوتاه بيايد چه اتّفاقي خواهد افتاد.