زندگی سیاسی امام هشتمین (ع) نسخه متنی

موضع گيرى سوّم

قضاياى اعجاب انگيزى از رفتار امام در طول
مسافرتش به سوى مرو، رخ داد كه «رجاء بن ضحّاك» (17) شاهد همه آن
قضايا بود. اين مرد چنان به وصف آن ها پرداخته بود كه سرانجام
مأمون مجبور گشت به بهانه آن كه بايد فضايل امام را خود بازگو كند،
زبان رجاء را ببندد. (18) اما كسى هرگز نشنيد كه مأمون حتى يك بار
قضاياى راه مرو را بازگو كند. رجاء نيز دراين باره هرگز سخنى نگفت
مگر پس از زمانى كه احساس خطر براى مأمون به كلى برطرف شده بود.

موضع گيرى چهارم

در ايستگاه نيشابور، امام با نماياندن چهره
محبوبش براى ده ها و بلكه صرها هزار تن از مردم استقبال كننده ،
روايت زير را خواند:

«كلمه توحيد (لا اله الاّ الله) دژ من است ، پس
هر كس به دژ من ورود كند از كيفرم مصون مى ماند.» (19)

در آن روز اين حديث را حدود بيست هزار نفر به محض
شنيدن از زبان امام نوشتند و اين رقم با توجه به كم كردن تعداد با
سوادان در آن ايّام، بسيار اعجاب انگيز مى نمايد.

جالب توجه آن كه مى بينيم امام در آن شرايط هرگز
مسايل فرعى دين و زندگى مردم را عنوان نكرد. از نماز و روزه و از
اين قبيل مطالب چيزى را گفتنى نديد ونه مردم را به زهد در دنيا و
آخرت سازى تشويق كرد. امام حتي از آن موقعيت شگرف براى تبليغ به
نفع خويش هم سود نجست و با آن كه داشت به يك سفر سياسى به مرو مى
رفت هرگز مسايل سياسى و شخصى خود را با مردم در ميان نگذاشت.

به جاى همه اين ها، امام به عنوان رهبر حقيقى
مردم توجه همگان را به مسأله اى معطوف نمود كه مهم ترين مسايل
زندگى حال و آينده شان به شمار مى رفت.

آرى امام در آن شرايط حساس فقط بحث «توحيد» را
پيش كشيد، چه توحيد پايه زندگى با فضيلتى است كه ملّت ها به كمك آن
از هر نگون بختى و رنجى، رهايى مى يابند. اگر انسان توحيد را در
زندگى خويش گم كند همه چيز را از كف باخته است.