يكى از جلوه هاى مهمّ امتحان الهى در زندگى بشر، غيبت امام زمان (عج) است. امام باقر(عليه السلام)هنگامى كه از دوران ظهور امام سخن مى گويد، وضع آشفته بت ها و بت باوران را چنين يادآور مى شود كه آتشى فرا مى رسد و همه بت ها را مى سوزاند، و آن گاه مى افزايد: و ذلك بعد غيبة طويلة ليعلم اللّه من يطيعه بالغيب و يؤمن به ; ظهور امام زمان (عج) پس از غيبتى طولانى تحقّق مى يابد و خدا از اين راه به همگان مى فهماند كه چه كسى در غياب امام (عج) همچنان در صراط ايمان استوار بوده است. امام صادق(عليه السلام) فرمود: طوبى لمن تمسّك بامرنا فى غيبة قائمنا فلم يزق قلبه بعدالهداية ; خوشا به حال كسى كه در دوران غيبت امام (عج) در صراط ما استوار بماند و دل او پس از هدايت به گمراهى نگرايد. مسأله انتظار، اختصاص به شيعه اماميه ندارد، بلكه اهل سنت نيز به آن معتقدند و فقط برخى از اين گروه قائلند كه امام زمان بعداً متولد خواهد شد.
د. نهج البلاغه
كتاب هايى كه از امام على(عليه السلام) به يادگار مانده است بر دو گونه است: برخى از آنها با قلم خود آن حضرت و برخى نيز توسّط پيروان ايشان تنظيم و تبويب شده اند. دسته اوّل شامل دو كتاب است: 1. قرآن به خطّ على(عليه السلام) كه از وديعه هاى امامت است. 2. جامعه كه حاوى احكام فقهى در ابواب گوناگون مسائل اسلامى است. اين كتاب در اختيار امامان معصوم(عليه السلام) بوده و از وديعه هاى امامت است. از برخى احاديث به دست مى آيد كه پيامبر(صلى الله عليه وآله) مطالب كتاب جامعه را املا مى كرده و على(عليه السلام) آنها را مى نوشته است. دسته دوم، كتاب هايى هستند كه از ميان خطبه ها، نامه ها و سخنان امام(عليه السلام) گزينش شده اند كه از آن جمله اند: غررالحكم آمدى و نهج البلاغه سيّدرضى. نهج البلاغه، خورشيد پرفروغى است كه از حدود قرن چهارم هجرى درخشيدن گرفت. گفته ها و نوشته هاى حكيمانه و برتر اميرمؤمنان(عليه السلام) در ميان صدها كتاب قرار داشته است كه علاّمه، سيّدرضى(قدس سره) گزيده اى از آن را به جهان حقيقت طلب، ارائه داده است. قطعه اى ادبى بليغ و بديع اميربيان، على(عليه السلام) را نهج البلاغه ناميده اند كه داراى 241 خطبه، 79 نامه و 480 كلمه قصار (سخنان كوتاه حكيمانه) است. بزرگ ترين خطبه آن «قاصعه» (خطبه 192) و كوچك ترين خطبه آن (خطبه 59) است. از ميان 480 سخن كوتاه حكيمانه، 260 كلام آن را مرحوم سيّد رضى «غريب الكلام» ناميده است. نهج البلاغه، از چند بخش زندگى امام، سخن مى گويد: از دوران رسول خدا(صلى الله عليه وآله)، از دوران انزوا و از حوادث ناگوار پس از رسول خدا(صلى الله عليه وآله)، از دوران زمامدارى، از روزهاى پيش از شهادت و روزهايى كه امام(عليه السلام) در آستانه شهادت بوده اند. ابن ابى الحديد شارح نهج البلاغه مى گويد: اكر تمام سخن سنجان عرب گرد آيند و كلمات امام به ويژه خطبه 221 براى آنان خوانده شود، سزاوار است كه به سجده در آيند، چنانكه در برابر آيات قرآن به سجده مى افتند. امام امّت در وصيّت نامه سياسى ـ الهى خود مى نويسد: ما مفتخريم كه كتاب نهج البلاغه كه بعد از قرآن بزرگ ترين دستور زندگى مادّى و معنوى و بالاترين كتاب رهايى بخش بشر است و دستورات معنوى و حكومتى آن بالاترين راه نجات است، از امام معصوم ما است.
لطفا منتظر باشید ...
