را ز نزديك شدن بعضى عالمان مسلمان به دربار شاهان را مى توان چنين بيان كرد: 1. دعوت حاكمان و درباريان به صراط حق، صلاح، سداد و پيشگيرى از طغيان و انحراف آنان. علاّمه مجلسى در بحارالانوار چنين نقل مى كند: امام باقر(عليه السلام) به ديدار عمربن عبدالعزيز رفت; او را نصيحت كرد و از آن جمله فرمود: «اى عمر! درِ خانه ات را براى رفع مشكلات مردم بازگذار، دسترسى مردم به خود را آسان كن، به يارى مظلوم بشتاب و حق مظلومان را به آنان بازگردان». 2. تبليغ، ترويج و گسترش احكام اسلامى از طريق به كارگيرى توان دربار و استفاده از موقعيّت و امكانات آنان جهت پيشبرد حق و ترويج احكام خدا. فقيهان مسلمان، همواره در صدد تشكيل حكومت اسلامى بوده اند. گاهى كه زمينه ها و شرايط دستيابى به اين مقصود به طور كامل آماده نبوده است، آنان به مرتبه اى كمتر قناعت مى كرده اند و براى دستيابى به مرتبه مورد نظر خود در انتظار بوده اند. امام خمينى(قدس سره) در بيان خدمات عالمان دين به اسلام و راز دخالت آنان (به ويژه عالمان دوره صفويّه) در امور سياسى يادآورى مى كند كه آنان، دربار را براى رسيدن به اهداف الهى خود مى خواسته اند، نه آنكه دربارى بوده اند.
لطفا منتظر باشید ...
