چگونگى برقرارى ارتباط با خدا، غير از خودِ ارتباط است و در اين باره نيز امامان معصوم ما پيشتازند و به همين دليل است كه در وصيّت نامه سياسى ـ الهى امام(قدس سره) آمده است: ما مفتخريم كه ادعيه حيات بخش كه او را «قرآن صاعد» مى خوانند از ائمّه معصومين ما است. ما به مناجات شعبانيه امامان و دعاى عرفات حسين بن على(عليهما السلام) و صحيفه سجّاديّه، اين زيور آل محمّد و صحيفه فاطميّه كه كتاب الهام شده از جانب خداوند تعالى به زهراى مرضيّه است از ما است. در اين بيان، سخن از دعا و ارتباط معنوى و راز و نياز عاشقانه ميان خالق و مخلوق است كه به «قرآن صاعد» لقب يافته است. «دعا»، «قرآن» است; چون از امور ماورايى است كه سبب ساز رهايى بشر از بندها است، و «صاعد (بالا رونده)» است، چون عاشق را به معشوق (خدا) و عالم بالا مربوط مى كند; پس همان گونه كه قرآن، انسان ساز و حيات آفرين است، دعاى راستين به درگاه خداوند منّان نيز چنين است، و براين اساس است كه امام پنجم(عليه السلام) در پاسخ «بَريد بن معاويه عجلى» كه پرسيده بود: «بسيارىِ دعا برتر است يا بسيارىِ قرائت قرآن» فرمود: «كثرة الدعاء افضل; دعاى زياد از قرائت قرآن برتر است.» و به دنبال آن، اين آيه را قرائت كرد: «قل ما يعبو بكم ربى لولا دعائكم; بگو كه اگر دعاى شما نبود، خدا به شما توجّهى نداشت». و اميرمؤمنان(عليه السلام) فرمود: للمؤمن ثلاث ساعات: فساعة يناجى فيها ربّه و ساعة يرم فيها معاشه و ساعة يخلى بين نفسه و بين لذّتها فيما يحل و يجمل. امام هشتم نيز فرمود: «خود را به اسلحه انبيا مجهّز كنيد!»; اصحاب پرسيدند: «اسلحه انبيا چيست؟»، امام پاسخ داد: «دعا»
لطفا منتظر باشید ...
