با توجّه به نگرش اسلام درباره آزادى اجتماعى مى توان چنين گفت: الف. انسان موحّد، حكم كلّى و قانون اصلى را وضع شده از سوى كسى مى داند كه اشتباه، غرضورزى و اِعمال سليقه خاص در او راه ندارد و مى داند قانون الهى براى تأمين سعادت او است، بنابراين با طيب خاطر آن را مى پذيرد. امّا آزادى و دموكراسى غربى تأمين كننده آرامش خاطر نيست; چرا كه انسان غربى اطمينان ندارد آنچه با رأى او تعيين مى شود، سرانجام به سود او است و سعادت وى را تأمين مى كند. ب. انسان تربيت شده در جامعه آزاد اسلامى، در برابر آزادى غربى كه جز بى بندوبارى و بردگى درونى (هواپرستى) پى آمدى ندارد، خود را نمى بازد. او آزادى افسار گسيخته را ضدّ آزادى مى داند و ادّعاى مردم سالارى مناديان را وسيله اى براى به بندكشيدن مردم مى شمارد. در نظر انسان مسلمان، ليبراليسم و آزادى دخل و خرج به گونه دلخواه و به دور از چارچوب هاى عقلى و دينى، مايه تقويت روحيه درنده خويى و تضعيف روح انسانى است. انسان مسلمان هم چنين «سكولاريسم» كه دين را از سياست جدا مى دانند و «آزادى مطلق» يعنى فرار از محدوده نفوذ اخلاق و اصالت هاى انسانى را، آزادى مورد خواست فطرت خود نمى داند. آزادى مطلوب انديشه او، آزاديى است كه سعادت و تكامل روحى، جسمى، عقلى و اخلاقى وى را تأمين كند; براين اساس هر گونه آزادى بيرون از مدار قانون آسمانى را آزادى ضدّ كمال انسانى مى داند و به زمزمه آزادى طلبان ضدّ آزادى و هواپرستان برده درون، وقعى نمى نهد. آزادى مورد نظر اسلام، غير از آزادى مورد نظر ساير مكاتب است. در مكاتب غيراسلامى ـ به ويژه در جهان امروز ـ منظور از آزادى، آزادى در شكم و شهوت است. برپايه همين ديدگاه فاسد درباره آزادى است كه بسيارى مفاهيم، قربانى مى شوند و وجه المصالحه قرار مى گيرند; «زن» يكى از اين مفاهيم است. نتيجه اين كه آزادى اسلامى، انسانى ويژه مى سازد و ساختار روحى خاصّى در فرد پديد مى آورد.
لطفا منتظر باشید ...
