درس ششم :احيا و اجراى احكام اسلام - درس هایی از وصیت نامه امام خمینی (ره) نسخه متنی

پرسش

1. امام خمينى در مكتب تربيتى خود به چه مسأله اى بيشتر اهمّيّت مى داد؟

2. چرا امام راحل تعليم را همگام با تهذيب مطرح مى سازد؟

3. امام راحل براى دو مركز بزرگ علمى (حوزه و دانشگاه) چه توصيه هاى مؤكّدهاى دارد؟

4. خطر دانشمند دور از تقوا چيست؟

درس ششم :احيا و اجراى احكام اسلام

مقصود اصلى حضرت امام در نهضت خويش فقط احيا و اجراى تعاليم اسلام بود. امام در وصيّت نامه سياسى ـ الهى خود نيز بر اين ايده تأكيد ورزيده و مى نويسد:

اسلام جهانگير خواهد شد و پرچم پرافتخار آن در همه جا به اهتزاز [در] خواهد آمد. چه مصيبت بار و غم انگيز است كه مسلمانان متاعى دارند كه از صدر عالم تا نهايت آن نظير ندارد، نتوانسته اند اين گوهر گرانبها را كه هر انسانى به فطرت آزاد خود طالب آن است، عرضه كنند، بلكه خود نيز از آن غافل و به آن جاهلند و گاهى از آن فرارى اند.

ايشان در خطابى به قانون گذاران كشور مى نويسند:

آنچه در نظر شرع، حرام و آنچه برخلاف مسير ملّت و كشور اسلامى و مخالف با حيثيّت جمهورى اسلامى است، به طور قاطع اگر جلوگيرى نشود، همه مسوول مى باشند. و از شوراى محترم نگهبان مى خواهم و توصيه مى كنم، چ در نسل حاضر و چه در نسل هاى آينده، كه با كمال دقت و قدرت، وظايف اسلامى و ملّى خود را ايفا و تحت تأثير هيچ قدرتى واقع نشوند و از قوانين مخالف با شرع مطهّر و قانون اساسى بدون هيچ ملاحظه[اى] جلوگيرى نمايند.

با كمال جدّ و عجز از ملت هاى مسلمان مى خواهيم كه از ائمه اطهار و فرهنگ سياسى، اجتماعى، اقتصادى، نظامى اين بزرگ راهنمايان عالم بشريّت به طور شايسته و به جان و دل، جان فشانى و نثار عزيزان، پيروى كنند.

راز اين اهتمام را مى توان در اين حديث معروف سراغ گرفت. «الاسلام يعلو و لا يُعلى عليه; اسلام، برتر است و چيزى از اسلام فراتر نيست.» اصلى ترين و اساسى ترين هدف مقدّس امام امّت در تمام تصميم گيرى ها و در سراسر وصيّت نامه او اجرا، احيا، پيشرفت و معرّفى تعاليم حيات بخش اسلام است; ايشان تحقّق و بقاى استقلال كشور را در رويكرد به تعاليم اسلام مى دانند. اين مسأله حتّى براى دشمنان و مزدوران آنان نيز پوشيده نمانده است; كاردار سفارت امريكا مى گفت:

به گمان من روزى مورّخان نشان خواهند داد كه او [امام خمينى] مردى بود كه شخصيّتش به خوبى درك نشده است. او مردى بود كه تنها قضاوت خدا را قبول داشت و سازشكارى نكرد.

هنگامى كه اشراف و سرشناسان مكّه به قصد تطميع پيامبراكرم(صلى الله عليه وآله) به وسيله ابوطالب به آن حضرت ابلاغ كردند كه اگر بهترين دختر عرب را از ما تقاضا كنى، در اختيار تو خواهيم نهاد و اگر منصب و مقامى بخواهى، تو را پذيرا خواهيم بود و اگر ثروتى طلب كنى، تقديم مى داريم، فقط دست از كار خودبردار، پيامبر گفتار تاريخى خود را اين چنين بر زبان آورد كه: «اگر خورشيد را در دست راست من و ماه را در دست چپ من بگذارند تا از دعوت خويش دست بردارم، چنين نخواهم كرد» و افزود: «حتّى انفذه او اُقْتَلَ دونه; تا آنكه دين خود را در ميان انسان ها تثبيت كنم و يا به پاى آن جان دهم». امام امّت نيز در زندگى اين گونه عمل كرد.