بدون ترديد انسان در زندگى اجتماعى، از حيث انتخاب شغل، مسكن، چگونگى اداره زندگى، دخل و خرج و رفت و آمد با ديگران آزاد است. از ديدگاه اسلام، انسان در جامعه تا آنجا آزاد است كه آزادى او براى ديگران خطرساز و مشكل آفرين نباشد و آرامش و آزادى را از جامعه سلب نكند. در مسائلى كه به عفّت عمومى مربوط است نمى توان با تمسّك به آزادى، مطالبى را بازگو نمود كه حريم عفّت عمومى نقض گردد. بايد توجّه داشت كه گاه حتّى بعضى اخبار راست را نبايد گفت چه رسد به اخبار كذب. على(عليه السلام)مى فرمايد: لاتقل ما لاتعلم بل لاتقل كلّ ما تعلم ; درباره چيزى كه به آن علم ندارى سخن مگو، بلكه حتّى (گاهى) تمام آنچه را كه مى دانى نيز بازگو مكن (مواردى كه بر زبان آوردن آن زيان جامعه را در پى دارد).
ج. آزادى فردى
گفتيم كه آزادى فرد در جامعه مشروط به عدم سلب امنيّت و آرامش ديگران است. همچنان كه آزادى اجتماعى داراى حد و مرز است، آزادى فردى نيز حدود و ثغور دارد; بنابراين همان طور كه انسان مُجاز به كشتن ديگران نيست. نمى تواند خودكشى كند; زيرا از نظر اسلام ضرر رساندن به خود مانند ضرر رساندنِ به ديگران ممنوع است.