امام(قدس سره) به وحدت داخلى (درون مرزى) و نيز به وحدت خارجى (برون مرزى) مى انديشيد. وحدت مورد نظر امام(قدس سره) را مى توان در موارد زير خلاصه كرد: 1. وحدت ميان همه گروه هاى كشور. 2. وحدت ميان همه كشورهاى اسلامى بلكه همه مسلمانان جهان (وحدت بين المللى اسلامى). امام مى فرمود: جامعه اسلامى از هر نژاد و ملّيتى، بايد ابراهيمى شود تا به خيل امّت محمد(صلى الله عليه وآله) بپيوندد و يكى گردد و يَدِ واحده شود. امام آرزومند آن بود كه در جهان، دولتى اسلامى با جمهورى هاى مستقل تشكيل شود. امام به تشكيل بسيج جهانى مسلمانان مى انديشيد. او در يكى از هشدارهايش فرمود: را ستى اگر بسيج جهانى مسلمين تشكيل شده بود، [آيا] كسى جرأت اين همه جسارت و شرارت را با فرزندان معنوى رسول اللّه(صلى الله عليه وآله) داشت؟ 3. وحدت همه مستضعفان جهان (وحدت بين المللى مستضعفان). امام به مستضعفان توجّه ويژه داشت و مى فرمود: مستضعفان جهان از هر مرام و مسلكى باشند، حزبى تشكيل دهند. امام اين حزب را «حزب جهانى» لقب داد و فرمود: مستضعفين در طول تاريخ به حمايت و كمك انبيا شتافتند. 4. وحدت همه انسان ها (وحدت بين المللى انسان ها). امام در اين باره مى فرمود: همه ملل دنيا با هم متّحد شوند و يك امّت بزرگ پديد آورند. امام همواره به ياران خود و به همگان چنين توصيه مى فرمود: شما آقايان كه مردم را هدايت مى كنيد، همه را به وحدت كلمه دعوت كنيد. خداى تبارك و تعالى امر فرموده است كه: «واعتصموا بحبل اللّه» اجتماع كنيد، لكن اجتماع با تشبّث به حبل اللّه. هر اجتماعى مطلوب نيست، «واعتصموا بحبل اللّه» مطلوب است. «اقرأ بسم ربك» اسم ربّ همان ريسمانى است كه همه بايد به آن اعتصام كنيم. مردم را دعوت كنيد به وحدت، دعوت كنيد، به اين كه گروه گروه نشوند.
لطفا منتظر باشید ...
