قانون اساسى و روابط سالم - درس هایی از وصیت نامه امام خمینی (ره) نسخه متنی

اینجــــا یک کتابخانه دیجیتالی است

با بیش از 100000 منبع الکترونیکی رایگان به زبان فارسی ، عربی و انگلیسی

درس هایی از وصیت نامه امام خمینی (ره) - نسخه متنی

محمد شفیعی مازندرانی

| نمايش فراداده ، افزودن یک نقد و بررسی
افزودن به کتابخانه شخصی
ارسال به دوستان
جستجو در متن کتاب
بیشتر
تنظیمات قلم

فونت

اندازه قلم

+ - پیش فرض

حالت نمایش

روز نیمروز شب
جستجو در لغت نامه
بیشتر
لیست موضوعات
توضیحات
افزودن یادداشت جدید

قانون اساسى و روابط سالم

يكى از مهم ترين شاخص هاى ارتباط سالم با ساير ملّت ها است، برخى از اصول قانون اساسى جمهورى اسلامى ايران است. در اصل 52 قانون اساسى آمده است:

سياست خارجى جمهورى اسلامى ايران براساس نفى هرگونه سلطه جويى و سلطه پذيرى، حفظ استقلال همه جانبه و تماميّت ارضى كشور، دفاع از حقوق همه مسلمانان و عدم تعهّد در برابر قدرت هاى سلطه گر و روابط صلح آميز متقابل با دول غيرمحارب استوار است.

در اصل 55 قانون اساسى اعطاى پناهندگى سياسى نيز در چارچوب خاصى تجويز شده است:

دولت جمهورى اسلامى ايران مى تواند به كسانى كه پناهندگى سياسى بخواهند پناه دهد، مگر اينكه بر طبق قوانين ايران، خائن و تبهكار شناخته شوند. و . حقوق اقليّت ها

همان طور كه قبلا اشاره نموديم رسول خدا در سال اوّل هجرت، ميان مسلمانان عقد اخوّت برقرار كرد و براى برقرارى روابط سالم و همزيستى مسالمت آميز، با قبايل يهود در مدينه از جمله: يهود بنى النّظير، بنى قينقاع، بنى قريظه و... پيمان نامه امضا كرد. پيامبر(صلى الله عليه وآله) از آنان كه در پناه اسلام بودند تعهّد مى گرفت كه رفتار خلاف شأن انسانى را در ملأ عام و در مجامع مسلمانان مرتكب نشوند، عقايد، سنّت ها و آداب اسلامى را به استهزا نگيرند و به اعمال ضدارزشى مانند: ربا و نكاح با محارم نپردازند. آنها كه در پناه اسلام زندگى مى كردند به عنوان «اهل ذمّه» و «معاهد» از بسيارى حقوق اجتماعى برخوردار بودند و در ميان مسلمانان به كسب و كار مى پرداختند و در چارچوب پيمان و قانون اهل ذمّه، داراى امنيت و آزادى بودند. آنان ماليات بردرآمد پرداخت نمى كردند و فقط سرانه اى عادلانه را كه «جزيه» ناميده مى شد. در حدّ توان ـ كه از سوى حاكم اسلامى تعيين مى شد ـ پرداخت مى كردند. اين سرانه به ازاى افراد كارآمد، منظور مى شد و زنان، از پاافتادگان، پيران و ديوانگان و كودكان را شامل نمى شد. جزيه، ماليات عادلانه اى است كه حكومت اسلامى از اهل ذمّه و كسانى كه در پناه حكومت اسلامى زندگى مى كنند، دريافت مى كند.

مسأله توريسم و سير و سياحت هاى بين المللى كه امروز در جهان مطرح است. در شكل صحيح آن در حكومت اسلامى نيز مطرح است. و پيروان مكتب هاى مختلف حق دارند به هر شهر و ديار در قلمرو اسلامى سفر كنند و تمدّن، آداب و رسوم جامعه اسلامى و كردار و رفتار مسلمانان را از نزديك ارزيابى كنند و با رهبران اسلامى به مناظره بنشينند.

البتّه توجّه به اين حقيقت ضرورى است كه سير و سياحت و جهانگردى با توجّه به اهداف والاى انسانى، مورد نظر اسلام است. آنچه «توريسم اسلامى» را از غير آن متمايز مى سازد همين نكته است، هر سير و سياحتى را نمى توان «توريسم اسلامى» لقب داد. در قرآن، آنجا كه مردم را به سير و سياحت براى تماشاى عاقبتِ كار تكذيب گران و مخالفان حق، مشاهده سرانجام زندگى مجرمان و عصيان گران، ديدن چگونگى خلقت ها و پيدايش تمدّن ها، آداب، رسوم و سنن اقوام پيشين و نظاره كردن روزگار انحطاط مشركان مورد توجّه اكيد توريسم اسلامى است.

امير مؤمنان(عليه السلام) در وصيّت نامه معروف خود به همگان يادآورى مى كند كه براى تماشاى ديار و آثار گذشتگان به سير و سياحت بپردازند: و سرفى ديارهم آثارهم فانظر فيما فعلوا و عمّا انتقلوا و اين حلّوا و نزلوا ; به سياحت ديار و تماشاى آثار آنان همّت گمار و بنگر كه چه كردند و چه شدند و به چه روزگارى در افتادند و به كجا سقوط كردند.

گردش گرى اسلامى مى تواند سبب انتقال و تبليغ فرهنگ حق شود. مهاجران حبشه به سرپرستى جعفربن ابيطالب در هنگام جنگ خيبر به مدينه بازگشتند و راهى نبرد شدند. آنان با جمعى از نصارا به همراهى «بُحيرا» حركت كردند. رسول خدا(صلى الله عليه وآله) اين گروه هشت نفرى را به حضور پذيرفت و سوره «يس» را بر آنان تلاوت كرد. وقتى كه سوره به پايان رسيد، اشك از چشمان آنان سرازير گشت و گفتند: «اين سخنان چقدر شبيه است به سخنانى كه بر عيسى نازل شد» و سپس به اسلام گرويدند.

/ 100