پيامبر اسلام(صلى الله عليه وآله) همواره با خداوند چنين مناجات مى كرد: «اللّهم نجّ المستضعفين من المؤمنين;پروردگارا! مستضعفان مؤمن را نجات ده». ايشان پيروان خود را به حمايت از مستضعفان توصيه مى كرد و مى فرمود: «عونك للضعيف من افضل الصدقة» و نيز به اميرمؤمنان(عليه السلام) فرمود: يا على! انّ اللّه وهب لك حبّ المساكين و المستضعفين فرضيت بهم اخواناً و رضوا بك اماماً ; اى على! خدا، محبّت به مستضعفان امّت را به تو هديه داد، پس برادرى با آنان را پذيرفتى چنانكه آنان به امامت تو رضايت داده اند. در حديثى راوى مى گويد: به امام صادق(عليه السلام) گفتم: «از سلمان فارسى بسيار ياد مى كنى؟!»; امام پاسخ داد: «نگو سلمان فارسى، بگو سلمان محمّدى»; سپس از من پرسيد: «آيا مى دانى راز اين مسأله در چيست و چرا هميشه از سلمان ياد مى كنم؟» پاسخ دادم: «خير». امام(عليه السلام)فرمود: لثلاثة خصال، احداها ايثاره هوى اميرالمؤمنين على هوى نفسه و الثّانية حبّه للفقراء و اختياره ايّاهم على اهل الثروة و العدد و الثّالثة حبّه للعلم و العلماء ; به دليل وجود سه خصلت در او; يك: او خواسته هاى اميرمؤمنان(عليه السلام) را برخواسته هاى دل خود ترجيح مى داد; دو: مستمندان و مستضعفان را دوست مى داشت و مجالست با آنان را بر مجالست بر ثروتمندان ترجيح مى داد; سه: دوستدار علم و عالمان بود. از اين حديث به دست مى آيد كه اوّلاً: مصداق اصلى مستضعف، افرادى چون سلمان اند نه هر بيگانه از آيين و ثانياً: مستضعف مورد نظر اسلام كه وارث زمين خواهد شد، كسى است كه زير پرچم امام حقّ، (امام نور) قرار گيرد نه امام نار. در وصيّت نامه سرور آزادگان اميرمؤمنان(عليه السلام) مى خوانيم: اللّه اللّه فى الطبقة السفلى من الّذين لاحيلة لهم من المساكين و المحتاجين و اهل البؤسى ; خدا را خدا را طبقه پايين [جامعه] آنان را كه دستاويزى ندارند; مستمندان، محتاجان و گرفتاران [را در ياد داشته باشيد]. شايان ذكر است كه كردار رهبران الهى در همسويى و همرنگى با مستضعفان همچون گفتار آنان است: اميرمؤمنان(عليه السلام) فرمود: انّ امام المسلمين اذا ولّى امور هم لبس لباس فقيرهم ; پيشواى مسلمانان از هنگامى كه متولّى امور [جامعه اسلامى] شد; لباس فقيران را بر تن خواهد كرد. و نيز در حديثى راوى مى گويد: «از امام هشتم، امام رضا(عليه السلام) شنيدم كه فرمود: به خدا سوگند اگر رهبر حكومت اسلامى شوم، به خوراك ساده و معمولى و پوشاك خشن و عادى قناعت خواهم كرد; در حالى كه قبل از آن، خوراك خوب و گوارا مى خوردم و لباس نرم و ارزنده بر تن مى كردم، و نيز خود را به زحمت در خواهم افكند، در حالى كه قبل از آن در آسايش به سر مى بردم». «مُعلّى» يكى از ياران امام صادق(عليه السلام) به ايشان گفت: «اگر حكومت در دست شما بود، ما هم زندگى خوشى داشتيم(به نوا مى رسيديم)». امام پاسخ داد: هيهات يا معلّى، اما واللّه لوكان ذلك ماكان الاّ سياسة اللّيل و سياسة النّهار و لبس الخشن و اكل الخشب ; هيهات اى معلّى! به خدا سوگند اگر چنين شود (حكومت در دست ما قرار گيرد) جز اين نيست كه شب در سياست گزارى و روز در (اجراى) سياست طى شود، (همراه با) پوشيدن لباس خشن و خوردن غذاى ساده.
لطفا منتظر باشید ...
