امام(قدس سره) به عناوين مختلف، امّت را به دخالت در سرنوشت كشور تشويق مى كرد و از انزوا و جامعه گريزى برحذر مى داشت; و صيّت من به ملّت شريف آن است كه در تمام انتخابات، چه انتخابات رييس جمهور و چه نمايندگان مجلس شوراى اسلامى و چه انتخاب خبرگان براى تعيين شوراى رهبرى يا رهبر، در صحنه باشند... و چه بسا كه در بعض مقاطع، عدم حضور و مسامحه، گناهى باشد كه در رأس گناهان كبيره است.
الفت يا عزلت
برخى افراد احاديث مربوط به «عزلت» را به عنوان توجيه گوشه نشينى هاى بى هدف و احياناً فسادانگيز خود به رخ ديگران مى كشند. اينان بر اين باورند كه اسلام دين عزلت است; در حالى كه اسلام اصالت را از آنِ زندگى اجتماعى مى داند و گواه بر اين حقيقت، وجود احكامى چون: نماز جماعت، نماز جمعه، حجّ و نيز آدابى چون: دستگيرى از ديگران، صله رحم و اهتمام به امور مسلمانان است. از سوى ديگر «حق نظارت» براى آحاد مسلمانان در حكم «امر به معروف و نهى از منكر» به خوبى جلوه گر است. با اين وجود آيا مى توان گفت نظر اسلام، تك زيستى و گريز از زندگى اجتماعى است؟ در سيره عملى رسول خدا(صلى الله عليه وآله) نيز مى بينيم كه ايشان همگان را به اتّحاد انسجام اجتماعى و اخوّت دعوت مى كرده و از تفرّق، انزوا و كناره گيرى از اجتماع پرهيز مى داده است، تا آن جا كه فرمود: لاصلوة لمن لايصلّى فى االمسجد مع المسلمين إلا لعلّة، ولاغيبة لمن صلّى فى بيته و رغبة عن جماعتنا و من رغب عن جماعة المسلمين سقط عدالته و وجب هجرانه ; كسى كه به همراه مسلمانان در مسجد، نماز نمى گذارد، نمازش كامل نيست، مگر آنكه كناره گيرى او براساس عذر شرعى باشد. غيبت كسى كه از توده مردم با ايمان كناره مى گيرد و در منزل خود نماز مى خواند، جايز است; و عادل نيست و كناره گيرى از او لازم است. امام صادق(عليه السلام) نيز مى فرمود: من خلع جماعة المسلمين قدر شِبر خلع ربقة الايمان من عنقه ; كسى كه به قدر يك وجب از جماعت مردم با ايمان فاصله گيرد، پيمان ايمان خود را بريده است.
لطفا منتظر باشید ...
