چشمه خورشید نسخه متنی

'على بن ابى طالب كان عالما بالتفسير و التاويل و الناسخ و المنسوخ و الحلال و الحرام.' [ ابوالقاسم عبيدالله بن الحاكم الحسكانى، شواهد التنزيل لقواعد التنزيل لقواعد التفضيل فى الايات النازله فى اهل البيت عليهم السلام، تحقيق و تعليق محمد باقر المحمودى، الطبعه الاولى، موسسه الطبع و النشر التابعه لوزراه الثقافه و الارشاد الاسلامى، طهران، 1411 ق. ج 1، ص 405. ]

"على بن ابى طالب عالم به تفسير و تاويل و ناسخ و منسوخ و حلال و حرام "قرآن" بود."

آن حضرت وارث علمنبوى و معلم حقيقى قرآن بود. در حديثى از امام صادق "ع" درباره ى اين شان على "ع" آمده است:'كان على "ع" صاحب علم بالقرآن و نحن على منهاجه.' [ تفسير العياشى، ج 1، ص 15، تفسير البرهان، ج 1، ص 17. ]

على "ع" صاحب علم به قرآن بود و ما بر راه و روش اوييم.

اميرمومنان على "ع" در راه آموزش قرآن كريم سختكوش و پيگير بود. 'ابن ابى الحديد معتزلى' از امام باقر "ع" روايت كرده است كه در اين باره فرمود:'كان على "ع" اذا صلى الفجر لم يزل معقبا الى ان تطلع الشمس، فاذا طلعت اجتمع اليه الفراء و المساكين و غيرهم من الناس، فيعلمهم الفقه و القرآن.' [ شرح ابن ابى الحديد، ج 4، ص 109. ]

على "ع" پيوسته پس از نماز صبح در مسجد مى ماند و درپى كارى نمى رفت تا خورشيد سر مى زد، آنگاه فقيران و مسكينان و ديگر مردمان گرد او را مى گرفتند و آن حضرت بديشان فقه و قرآن مى آموخت.

وجود على "ع" با قرآن يكى بود، او جلوه ى تام و تمام آيات كتاب الهى بود، او كتاب ناطق خدا بود، چنانكه خود در توصيف خويش فرمود:'هذا كتاب الله الصامت و انا كتاب الله الناطق.' [ وسائل الشيعه، ج 18، ص 20. ]
اين "قرآن" كتاب خاموش خداوند است و من كتاب سخنگوى خدايم.

زندگى على "ع" همه تلاشى بود در جهت برپايى و نگهدارى و فهم درست قرآن در معناى جامعش و در هندسه ى حقيقى اش. نه او از قرآن جدايى گزيد و نه قر آن از او. اميرمومنان "ع" در نامه اى با ارزش در تبيين حوادث و مسائل پس از پيامبر "ص" اين پيوند ناگسستنى را مطرح كرده و چنين فرموده است:'فلما مضى لسبيله ترك كتاب الله و اهل بيته امامين لا يختلفان و اخوين لا يتخاذلان و مجتمعين لا يفترقان.' [ ابوجعفر محمد بن جرير بن رستم الطبرى الامامى، المسترشد فى امامه على بن ابى طالب "ع"، المطبعه الحيدريه، النجف، 1368 ق. ص 96. رضى الدين ابوالقاسم على بن موسى ابن طاووس، كشف المحجه لثمره المهجه، تحقيق محمد الحسون، الطبعه الاولى، مركز النشر المكتب الاعلام الاسلامى، قم، 1412 ق. ص 238، محمد باقر المحمودى، نهج البلاغه فى مستدرك نهج البلاغه، الطبعه الاولى، موسسه الاعلمى للمطبوعات، موسسه التضامن الفكرى، بيروت، 1397 -1385 ق. ج 5، صص 200 -199. ]

پيامبر به راه خويش رفت "و به رفيق اعلا پيوست و كتاب خدا و خاندان خود را به جاى گذاشت كه دو پيشواى بدون اختلافند و دو برادرى كه دست از يارى يكديگر برنمى دارند و دو همراه "و متحدى" كه از هم جدايى ندارد.

'كتاب' و 'اهل كتاب' متحد با يكديگرند و جدايى ميان آنان معنا ندارد و هرگاه يكى از آن دو طرد شود، ديگرى نيز نخواهد ماند، چنانكه على "ع" اين حقيقت را بروشنى بيان كرده است:'فالكتاب... و اهله طريدان منقيان و صاحبان مصطحبان فى طريق واحد.' [ نهج البلاغه، خطبه ى 147. ]

قرآن و اهل قرآن هر دو رانده و تبعيد مى شوند و هر دو همگان. مصاحب يكديگر در يك راه رونند.

على "ع" همه ى وجود خود را در راه حفظ و تعالى قرآن گذاشت كه او بحق برپا دارنده ى آن بود. امام صادق "ع" فرمود: