استناد و استشهاد به آيات - چشمه خورشید نسخه متنی

استناد و استشهاد به آيات

اميرمومنان على "ع" در موارد متعدد در كلمات خود به آيات قرآن كريم استناد و استشهاد كرده است، [ در نهج البلاغه 122 مورد استناد به آيات قرآن آمده است. ] كه نمونه هايى از آنذكر مى شود. آن حضرت در خطبه ى مشهور به 'شقشقيه' درباره ى قاسطين و ناكثين و مارقين فرموده است:'فلما نهضت بالامر نكثت طائفه و مرقت اخرى و قسط آخرون كانهم لم يسمعوا الله سبحانه يقول: "تلك الدار الاخره نجعلها للذين لا يريدون علوا فى الارض و لا فسادا و العاقبه للمتقين" [ قرآن قصص 83. ]

بلى! و الله لقد سمعواها و وعوها و لكنهم حليت الدنيا فى اعينهم و راقهم زبرجها!' [ نهج البلاغه، خطبه ى 3. ]

چون بهكار برخاستم گروهى پيمان بسته شكستند و گروهى از جمع دينداران بيرون جستند و گروهى ديگر به ستمكارى و تباهگرى پرداختند. گويا هرگز كلام خداى سبحان را نشنيده بودند كه فرمايد: 'سراى آن جهان از آن كسانى است كه برترى نمى جويند و راه تبه كارى نمى پويند و پايان كار، ويژه ى پرواپيشگان است'. آرى، به خدا شنيدند و خوب درك كردند، ولى دنيا در ديده ى آنان خود را آراست و زر و زيور آن ايشان را فريفت.
امام "ع" در ضمن خطبه اى كه صفات خداوند را بيان كرده، فرموده است:'فاتعظوا عبادالله بالعبر النوافع و اعتبروا بالاى السواطع و ازدجروا بالنذر البوالغ و انتفعوا بالذكر والمواعظ، فكان قد علقتكم مخالب المنيه و انقطعت منكم علائق الامنيه و دهمتكم مفظعات الامور و السياقه الى الورد المورود، ف "كل نفس معها سائق و شهيد" [ قرآن، ق 21. ]

'سائق يسوقها الى محشرها و شاهد يشهد عليها بعملها.' [ نهج البلاغه، خطبه ى 85. ]

پس بندگان خدا! از عبرتهيا سودمند، پند پذيريد و از نشانه هاى آشكار عبرت گيريد. از آنچه با بيانى رسا شما را ترسانده اند، خود را بازداريد و از يادآوريها و موعظتها سود برداريد، كه گويى چنگالهاى مرگ بر شما آويخته و رشته هاى آرزويتان را ا هم گسيخته و سختى ها "اى واپسين دم زندگى" به ناگاه بر سر شما رسيده و سوق دادن به جايى كه همگان بدانجا وار خواهند شد شما را فراگرفته، 'و هر كسى را سوق دهنده و گواهى دهنده اى است': سوق دهنده اى كه او را تا به محضر وى مى راند و گواهى دهنده اى كه بر كرده ى وى گواهى مى دهد و آنچه را كرده است مى داند.

اميرمومنان "ع" در ضمن خطبه اى درباره ى عالم نمايان فرموده است:'وآخر قد تسمى عالما و ليس به، فاقتبس جهائل من جهال و اضاليل من ضلال و نصب للناس اشراكا من حبائل غرور و قول زور. قد حمل الكتاب على آرائه و عطف الحق على اهوائه يومن الناس من العظائم و يهون كبير الجرائم، يقول: اقف عند الشبهات و فيها وقع و يقول: اعتزل البدع و بينها اضطجع فالصوره صوره انسان و القلب قلب حيوان، لا يعرف باب الهدى فيتبعه و لا باب العمى فيصد عنه و ذلك ميت الاحياء!

"فاين تذهبون؟" [ قرآن، تكوير 26. ]

'و انى توفكون؟' [ "فانى توفكون؟" "پس چونه از حق منحرف مى شويد" قرآن،انعام 95. ]