چو ابرويت نچميدى به كام گوشه نشينى چو دل به زلف تو بستم به خود قرار نديدم به جان تو كه دگر جان به جاى تو نگزينم ز باغ عشق تو هرگز گلى به كام نچيدم نگين حلقه ى رندان شدى كه تا بدرخشد كسى كه دين و دل از كف به باد غارت زلفت خوشم كه شعله ى آهم به دوزخت كشد اما خداى را كه دگر آسمان بلا نفرستدتو تشنه ى غزل شهريار و من به كه گويم تو تشنه ى غزل شهريار و من به كه گويم
برو كه چون من و چشمت به گوشه ها بنشينى برو كه چون سر زلفت به خود قرار نبينى كه تا تو باشى و غيرى به جاى من نگزينى به روز گلبن حسنت گلى به كام نچينى كنار حلقه ى چشمم به هر نگاه، نگينى چو من نداده چه داند كه غارت دل و دينى چه مي كند به تو دوزخ كه خود بهشت برينى تو خود بدين قد و بالا بلاى روى زمينىكه شعرتر نتراود برون ز طبع حزينى كه شعرتر نتراود برون ز طبع حزينى
لطفا منتظر باشید ...
