حکمت 062 - ترجمه نهج البلاغه نسخه متنی

حکمت 062

از دست دادن دوستان غربت است.

حکمت 063

بر نيامدن نياز، گواراتر تا خواهش از ناكس.

حکمت 064

از بخشش اندك شرم مدار، كه محروم ساختن از آن اندكتر است.

حکمت 065

عزت نفس زيور درويشى است، و شكر زينت توانگرى.

حکمت 066

وقتى به مراد دل دست نيابى غم مخور و به آنچه دارى بساز.

حکمت 067

نادان را نبينى جز اين چنين، كه در كارها يا زياده روى كند يا كوتاهى ورزد.

حکمت 068

خرد چون كمال پذيرد، گفتار بكاهد.

حکمت 069

گردش روزگار، كالبدها بفرسايد و آرزوها تازه گرداند. و مرگ را نزديك سازد و دستيابى به اميدها را دور كند. هر كه به آن دست يافت رنج بر دو شكست، و هر كه به آن نرسيد فرسود و خست.

حکمت 070

هر كس خود را پيشواى مردم قرار دهد، بايد كه پيش از تعليم دادن به ديگران، به تعليم خويش پردازد، و بايد كه نخست مردمان را به كردار خويش ادب آموزد آنگاه به گفتار خويش . بزرگداشتن آن كس كه خود معرفت آموزد و به تاديب خويش پردازد اوليتر تا تجليل آن كس كه به مردم معرفت آموزد و به تاديب آنان پردازد.

حکمت 071

هر نفس، گامى به سوى مرگ است.