لطفا منتظر باشید ...
خطبه 177-در صفات خداوند
در شهادت و تقوى گويند كه اين خطبه را پس از قتل عثمان در آغاز خلافت خود ايراد فرمود. خدا و رسول او خداى سبحان را كارى از كار ديگر باز نمى دارد و زمان، او را دگرگون نمى سازد و مكان، وى را احاطه نمى كند و زبان وى را وصف نمى گويد، و عدد قطره هاى آب باران و ستارگان آسمان و بادهاى سخت جهنده در هوا كه ذرات خاك و برگ بر دوش مى كشد و حركت مور بر تخته سنگ در نهايت پنهانى و آهستگى كه صدائى از آن به گوش در نمى رسد، و استراحتگاه موران خرد در شب تيره، از او پنهان نمى ماند. جاى فرو افتادن برگها و پنهان نگريستن چشمان را مى داند. واشهدان لا اله الاالله كه مانند و نظيريش نيست و در هستى او شك راه ندارد و دين او پوشيده نماند و ايجاد او هستى را مورد انكار واقع نگردد. گواهى كسى كه نيت و قصد او صادق و باطن او صافى، و يقين او خالص، و ميزانهاى او به اعمال شايسته سنگين باشد. واشهدان محمد عبده و رسوله، برگزيده از ميان آفريدگان او، مختار براى بيان حقايق توحيد و تنزيه او و اختصاص يافته به الطاف و كرامات او از آنچه خدا از معجزات و درجات عاليه نفسانى به او كرامت فرموده است. و برگزيده براى بزرگواريهاى رسالات او كه نشانه هاو دلايل هدايت بوسيله او توضيح و بيان گرديد و تيرگى كورى دل سياهى، و تاريكى گمراهى محض به وجود او جلا و صفا تبديل گرديد.اى مردم، دنيا آن كس را كه در دل به لذات آن اميد مى پرورد و به او آرام مى پذيرد، مى فريبد و به كسى كه در او رغبت مى كند بخل نمى روزد تا او را در مهلكه اندازد و بر آن كس كه بر او غالب آيد چيره مى گردد و كسى را كه با قهر و غلبه بر او چيره گردد مغلوب مى گرداند و از پاى در مى آورد. به خدا سوگند هر قوم كه در زندگانى نعمتى تازه يافت، آن نعمت از كفش بيرون نرفت مگر به سبب گناههائى كه مرتكب شد. چه، (ان الله ليس بظلام للعبيد) (خدا به بندگان خود بيدادگر نيست). مردم، اگر آنگاه كه خشم خدا بر آنان فرود مى آيد و نعمتهاى الهى از دستشان به در مى رود از دل و جان به حضرت او رو كنند و هر چه را كه از كفشان رفته است به آنان باز مى گرداند و هر تباه شده اى را براى آنان به اصلاح در مى آورد و من بر شما بيم دارم كه همچون در ايام فترت باشيد كارهايى روى داد كه به آن ميل نموديد و نزد من از ناستودگان بوديد. اگر كار شما به شما باز گردانده شود شما از نيكبختان گرديد و بر عهده من جز كوشش نيست و اگر بخواهم بگويم، گويم كه: خدا گذشته ها را مى بخشايد.
