ترجمه نهج البلاغه نسخه متنی

آفرينش آدم (ع) آنگاه خداى سبحان، از خاك سخت و نرم زمين و از خاك كشت پرور و شوره زار پاره اى برگرفت و به آن بيالود تا شسته و پاكيزه گرديد و از آن هيئتى ساخت با خمها و بندها و پيوندها، و چنانش بخشكانيد كه اجزاى آن به هم در پيوست و در وقتى محدود و زمانى معلوم سخت گرديد سپس از روح خود در آن بدميد تا به صورت انسان درآمد داراى انديشه ها كه آن را به جولان درمى آورد و فكرت كه آن را به كار مى بندد، و اندامها كه آن را به خدمت آرزوهاى خويش در مى آورد، و ابزارها كه آن را براى منظور خود به كار مى اندازد و معرفتى كه با آن حق را از باطل مى شناسد، و داراى ذوقها و بويايى ها و رنگها و جنسها به خميره رنگهاى گوناگون و همانندهاى هماهنگ و عنصرهاى متضاد و آميزه هاى ناهمگون از سردى و گرمى و ترى و خشكى سرشته.

پس، خداى سبحان از فرشتگان خواست تا در پيشگاه انسان به سجود درآيند و تكريم او را فروتنى كنند. و اينسان، حق امانتى را كه نزد ايشان دارد، و پيمانى را كه با آنان بسته است بجاى آورند. آنگاه كه خداى پاك فرمان داد تا در پيشگاه آدم زمين بوسى كنند: اسجدو الادم فسجدوا الا ابليس همه فرشتگان به سجده درافتادند جز ابليس كه خودبينى، او را برانگيخت و بدبختى بر وى چيره گرديد و به آفرينش خويش از آتش بباليد و آفريده از گل خشك و خام را خوار شمرد. و خداى به شيطان مهلت داد تا سزاوار خشم گردد و آزمايش از او به پايان رسد و روزگار فرصت او به سر آيد. پس به او گفت: انك من المنظرين الى يوم الوقت المعلوم (تا روزى كه زمان معلوم سرآيد از جمله كسانى هستى كه به آنها مهلت داده ايم)
سپس خداى سبحان، آدم را در سرايى جاى داد و در آنجا روزگارش را با شادكامى همنفس گردانيد و سكونتش را با آسودگى همدم ساخت و او را از ابليس و دشمنى او برحذر داشت. اما دشمن او بر زندگانى وى در دارالمقام و همنشينى او با نيكان حسد ورزيد و او را بفريفت. پس آدم يقين خود به شك بفروخت و عزم خود را به سست رايى بباخت، و دلشادى رابه هراس تبديل ساخت و باليدن و نازش وى، به پشيمانى تغيير يافت. آنگاه خداى سبحان در توبه بر او بگشود و كلمه رحمت به او آموخت و او را به بازگشت به مينوى خويش نويد داد سپس به سراى آزمايش و محل فرزند آوردن فرود آورد.